เมืองไม่ได้เปลี่ยนไป ยังคงเสียงดังเกินความจำเป็น หนักอึ้งกว่าที่เห็น บางที…คนที่เปลี่ยน อาจเป็นฉันเอง
บรรยากาศยามเช้าเริ่มคลี่ตัวคลุมกรุงเทพฯ เหมือนสติกเกอร์เก่าที่ลอกอย่างเชื่องช้าและลังเล อากาศบางเบาหนาวเย็น เย็นพอให้สั่น แต่ไม่เย็นพอจะอ้างสิทธิ์ขอเสื้อกันหนาว
Sponsored Ads
ร้านกาแฟเปิดไฟทีละร้าน คนขับมอเตอร์ไซค์บิดคันเร่งเบา ๆ เหมือนเกรงใจเสียง ทางเท้าตื่นอย่างไม่เต็มใจ เสียงเหล็กประตูม้วนเสียดสีพื้นถนน ไม้กวาดไล่กวาดเศษวันวานลงสู่รางระบายน้ำอย่างเสียไม่ได้
ฉันยืนพิงกำแพงร้าวหน้าตึกอพาร์ตเมนต์ สัมผัสน้ำหนักของกระเป๋าเป้มือสองกดทับลงบนกระดูกสันหลัง
ข้างในนั้นมี: สมุดบันทึกที่ยังเว้นหน้าว่างมากเกินไป ปากกาลูกลื่นที่หมึกเยิ้มเมื่อเอียงผิดองศา เครื่องคิดเลขเก่ารัดด้วยหนังยางเหนียวกรอบ และ…ความหวัง ยังดูไร้เหตุผล
แต่ก็ยังอยู่ตรงนี้
ในกระเป๋าสตางค์ มีเงินพอให้หายใจได้อีกหน่อย ในอก มีแรงพอจะเสี่ยง ลาเต้เฝ้ามองจากขอบหน้าต่าง ร่างกลมแน่นขดตัวเป็นขนมปังก้อนเล็ก ๆ แบบดูถูก ๆ ดวงตาของเขาตามทุกความเคลื่อนไหว ราวกับบรรณาธิการเงียบ ๆ กำลังตรวจต้นฉบับที่ยังไม่เสร็จ
เขาไม่ร้องเรียก ไม่เคยร้องอยู่แล้ว แค่กระพริบตาช้า ๆ หนึ่งครั้ง ตั้งใจ เหมือนส่งสัญญาณที่ไม่ต้องมีถ้อยคำ ฉันกระพริบตาตอบกลับไป หนึ่งครั้ง
เมืองนี้กว้างขึ้นเรื่อย ๆ รอบตัวฉัน แท็กซี่บีบแตรใส่ความว่างเปล่า พ่อค้าแม่ค้าขยับหัวเหมือนทักทายใครสักคนที่ไม่มีตัวตน
ปีใหม่ เมืองเดิม ทางเท้าแตกร้าวเดิม เส้นขอบฟ้าที่เย็บปะกันด้วยความทะเยอทะยานและอุบัติเหตุเหมือนเดิม
ฉันไม่ได้รอปาฏิหาริย์อีกต่อไปแล้ว หนี้ยังอยู่ ความกลัวยังเกาะแน่น
แต่บางสิ่งบางอย่างที่เก่าแก่ในตัวฉันแตกหักไปอย่างเงียบ ๆ ระหว่างกะดึกสุดท้าย
เหมือนกลอนที่ค้างมานานเริ่มคลายออกในความมืด
ฉันไม่ได้ถูกล่ามโซ่กับการเอาตัวรอดอีกแล้ว ฉันกำลังเดินไปหาบางสิ่ง แม้จะยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร พื้นปูนใต้รองเท้ายังคงขรุขระคุ้นเคย ท้องฟ้าเหนือหัวถูกละเลงด้วยเฉดสีฟ้าอ่อนโรยล้า
เสียงจากสายกีตาร์เส้นหนึ่งสั่นอยู่ในหัวฉัน ยังไม่ใช่ทำนอง แค่แรงสั่นสะเทือนของอะไรบางอย่างที่เริ่มฟื้นคืนชีวิต ฉันขยับกระเป๋าขึ้นบนไหล่ ก้าวข้ามขอบฟุตบาท
และเริ่มเดิน
Sponsored Ads
