กลิ่นจาง ๆ ของตะกั่วบัดกรีและกาแฟลอยอบอวลในร้าน ขณะที่ผมนั่งก้มหน้ากับแล็ปท็อป เลื่อนผ่านฟอรัม บทความเก่า ๆ และบล็อกลึกลับเหมือนเดินอยู่ในเขาวงกต ธนานั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม หมุนสายสิญจน์ ไปมารอบนิ้วเหมือนมันเป็นลูกบอลลดความเครียด
Sponsored Ads
“แล้วเรากำลังหาอะไรอยู่?” ธนาถามพลางหาว “นิตยสาร เปียโนผีสิงรายสัปดาห์ เหรอ?”
“อะไรประมาณนั้น” ผมตอบเสียงเบา “พลอยบอกว่าเปียโนตัวนี้เป็นรุ่นต้นแบบที่ผลิตจำนวนจำกัด ถ้ามันเป็นเรื่องจริง ต้องมีข้อมูลบ้างสิ”
หลังจากค้นหาไปชั่วโมงหนึ่งแบบไม่มีอะไรเข้าท่า ในที่สุดผมก็เจอบางอย่างที่พอจะนับเป็น “สมบัติ”—หรือจะเรียกว่าคำสาปก็ได้ บทความเก่าที่ดูเหมือนสแกนมาจากบล็อกดนตรีที่เลิกกิจการแล้ว โชว์ภาพโปรโมตของเปียโนตัวนี้ มันดูทันสมัย หรูหรา และมีเอกลักษณ์ชัดเจนตั้งแต่ขอบโลหะสีเงินที่เงาแวววาว
“Araya Opus Series” ผมอ่านออกเสียง พลางเอนตัวเข้าใกล้จอ “สายต้นแบบที่ออกแบบโดย อารยะ อานนท์ นักเปียโนอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงเรื่องการผลักดันขอบเขตของทฤษฎีดนตรี”
“ฟังดูอวดดี” ธนาแทรก พลางโยนม้วนสายสิญจน์ลงบนโต๊ะ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเพลงหลอน ๆ ล่ะ?”
ผมไม่สนใจเขา และอ่านต่อ “ดูเหมือนว่าอารยะหมกมุ่นอยู่กับการสร้าง ‘ความสะท้อนทางอารมณ์ที่บริสุทธิ์’ ผ่านดนตรี เขาอ้างว่าด้วยเทคโนโลยีที่เหมาะสมและ…”—ผมหยุด พลางเพ่งข้อความ—“‘การเสริมด้วยพิธีกรรม’ เขาสามารถสร้างเครื่องดนตรีที่เชื่อมโยงกับจิตวิญญาณของมนุษย์ได้โดยตรง”
ธนานั่งตัวตรงขึ้น รอยยิ้มขี้เล่นจางหายไป “นั่นไม่ใช่ศัพท์เทคโนโลยีปกติแล้วนะ”
“ไม่ใช่แน่ ๆ” ผมตอบ ขณะที่เลื่อนลงอ่านต่อ “นี่คือประเด็นสำคัญ อารยะเคยมีข่าวลือว่าเขาเกี่ยวข้องกับกลุ่มจิตวิญญาณใต้ดิน และบางแหล่งก็เชื่อมโยงเขากับสาวกของ *ภาคีแห่งความสงบอันเป็นนิรันดร์* เขาหายตัวไปหลายปีหลังจากที่ Opus Series ถูกระงับการผลิตเงียบ ๆ”
ขนหลังคอผมลุกซู่ ผู้ชายที่หมกมุ่นกับการผสมผสานดนตรี เทคโนโลยี และพิธีกรรมโบราณ? มันคุ้นเคยเกินไป
“ให้ฉันเดานะ” ธนาพูด “นายกำลังจะบอกว่าหมอนี่ไม่ได้เล่นตามกฎใช่ไหม?”
“น่าจะเรียกว่าเล่นกับพลังที่เขาไม่เข้าใจมากกว่า” ผมตอบ ขณะปิดแล็ปท็อป
Sponsored Ads
———————
เสียงกระซิบจากเปียโน
เมื่อเราไปถึงวิลล่าของพลอยในเย็นวันนั้น บรรยากาศดูหนักอึ้งกว่าเดิม เหมือนตัวบ้านเองกำลังกลั้นหายใจ พลอยเปิดประตูออกมาต้อนรับ ใบหน้าซีดเซียว
“มันแย่ลง” เธอพูดทันที ไม่มีบทเกริ่นใด ๆ “มัน…มันเรียกชื่อฉัน”
ธนาเหลือบมามองผม คิ้วของเขายกสูง “โอเค คราวนี้ฉันเริ่มกลัวแล้ว”
เราตามพลอยเข้าไปในห้องรับแขก เปียโนยังตั้งอยู่ในแสงไฟสลัว มันดูธรรมดา แต่บรรยากาศรอบตัวมันกลับหนักอึ้งไปด้วยความตึงเครียดที่ไร้คำพูด
“ฉันไม่ได้แตะมันเลยตั้งแต่พวกคุณออกไป” พลอยพูดต่อ “แต่มันยังเล่นเองทุกคืน และเสียงมันก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ”
เหมือนเป็นสัญญาณ เปียโนปล่อยเสียงฮัมต่ำ ๆ ที่ไม่เป็นจังหวะ เสียงนั้นสั่นสะเทือนไปทั่วห้อง พลอยสะดุ้ง ส่วนธนาก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ
“เอาล่ะ” ธนาพูด พร้อมกับลั่นนิ้ว “ได้เวลาจัดหนักแล้ว”
เขาเดินพุ่งไปที่เปียโน จ้องมันเหมือนมันล่วงเกินเขาโดยส่วนตัว “ฟังนะ ไอ้กล่องดนตรีตัวใหญ่” เขาพูดเสียงดัง พลางชี้นิ้วใส่คีย์เปียโน “เลิกหลอกเพื่อนฉัน แล้วกลับไปเล่นเพลงกล่อมเด็กได้แล้ว!”
เปียโนตอบกลับด้วยการกดคีย์เสียงดังสนั่น เสียงนั้นสะท้อนเหมือนเสียงปืนลั่นไปทั่ววิลล่า ธนาสะดุ้งสุดตัว ถอยหลังจนเกือบสะดุดโต๊ะกาแฟ
“ดีเลย อย่างน้อยก็รู้ว่ามันมีความเห็น” ผมพูดเสียงเรียบ ขณะก้าวเข้าไปข้างหน้า
Sponsored Ads
———————
ท้าทายให้เล่น
เปียโนเงียบลงเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ ความท้าทายที่เคยมีกลับถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียดที่ซ่อนอยู่ ผมเอื้อมมือออกไป ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดคีย์เปียโนหนึ่งตัว เสียงที่ตามมาไม่ใช่โน้ตดนตรี แต่มันคือเสียงกระซิบ
[พลอย…]
ผมหันไปหาพลอย แต่เธอรีบส่ายหัว มือของเธอจับขอบเสื้อไหมพรมไว้แน่น “ฉันทำไม่ได้” เธอพูด เสียงของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ทุกครั้งที่ฉันเล่น มันเหมือน…เหมือนมันรู้จักฉัน มันรู้จักความกลัวของฉัน”
“คุณไม่จำเป็นต้องเล่น” ผมตอบ น้ำเสียงนิ่งสงบ “แต่เราต้องเข้าใจว่ามันต้องการอะไร”
เหมือนเปียโนจะตอบกลับด้วยตัวเอง มันเริ่มเล่นเพลงขึ้นมาอีกครั้ง ท่วงทำนองค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นและลดลงอย่างน่าขนลุก ครั้งนี้เสียงเพลงดูมืดมน หนักหน่วง เหมือนเสียงพายุที่กำลังก่อตัวในระยะไกล คีย์ของเปียโนเคลื่อนที่อย่างสง่างามแต่น่าขนลุก และในเสียงดนตรีนั้น ผมแทบจะสาบานได้ว่าผมได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นแผ่วเบา
Sponsored Ads
“มันคือความกลัวของฉัน” พลอยกระซิบ เสียงเธอสั่น “ตอนเด็ก ๆ ฉันเกือบจะ—”
เสียงเพลงพุ่งสูงขึ้น ขัดจังหวะคำพูดของเธอ ราวกับคลื่นทะเลที่ซัดถาโถม
“มันกำลังดูดซับความรู้สึกของเธอ” ผมพูดขณะก้าวถอยหลัง “อะไรก็ตามที่อารยะทำกับเปียโนตัวนี้ มันใช้พิธีกรรมเพื่อดึงอารมณ์ของเธอออกมา”
ธนา ซึ่งยังหน้าซีดอยู่ แต่เริ่มกลับมามีความมั่นใจเล็กน้อย บ่นพึมพำ “โอเค งั้นแผนคืออะไร? โยนมันลงสระว่ายน้ำแล้วจบเรื่อง?”
ผมจ้องเขาด้วยสายตาเรียบเฉย “เราโยนมันไม่ได้ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของเปียโน ถ้าสิ่งที่ฉันอ่านเกี่ยวกับอารยะเป็นความจริง นี่เป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่งที่ใหญ่กว่านี้”
พลอยกอดเสื้อของเธอแน่นขึ้น มือเธอซีดเผือด “เราต้องทำยังไง?”
ผมจ้องเปียโน คีย์ของมันตอนนี้หยุดนิ่ง แต่ยังคงแผ่ความน่ากลัวออกมาอย่างชัดเจน “เราต้องค้นลึกลงไปอีก” ผมพูด “และหาวิธีตัดการเชื่อมโยงของมันกับคุณ ก่อนที่มันจะเล่นโน้ตสุดท้ายของมัน”
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
ในขณะที่เรายืนอยู่ตรงนั้น เปียโนเริ่มส่งเสียงฮัมเบา ๆ ราวกับมันกำลังฟังอยู่ แล้วทันใดนั้น มันกดคีย์เสียงหนึ่งอย่างแรง เสียงนั้นสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ทำให้ผมขนลุกซู่ เปียโนยังไม่จบ และพวกเราก็ยังไม่จบเช่นกัน
