“ข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน” by A.N. Shadowscribe October 20, 2024
ติ้ง!
โทรศัพท์ของขวัญสั่นด้วยการแจ้งเตือนจาก LINE ที่คุ้นเคย ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียง กำลังเลื่อนดูโซเชียลมีเดียอย่างไร้จุดหมาย เป็นข้อความจากเพื่อนของเธอ มิว ที่ส่งมาที่กลุ่มแชทประจำของพวกเธอ
มิว: “ถึงบ้านแล้วนะ! ไว้เจอกันนะ! 🥰”
ขวัญยิ้ม เมื่อไหร่ที่มิวถึงบ้าน เธอก็จะแจ้งให้ทราบเสมอ โดยเฉพาะหลังจากคืนที่ออกไปเที่ยวดึกๆ เธอแตะที่ข้อความเพื่อตอบกลับ แต่มีบางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของเธอ รูปโปรไฟล์ของมิวบน LINE หายไป ถูกแทนที่ด้วยไอคอนสีเทาเริ่มต้น นั่นแปลก มิวชอบเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ของเธอ เปลี่ยนเกือบทุกสัปดาห์เลยทีเดียว
ก่อนที่ขวัญจะคิดอะไรต่อไปได้ ข้อความอีกข้อความหนึ่งโผล่ขึ้นมาในแชท
มิว: “โทรหาฉันหน่อยได้ไหม? โทรศัพท์ฉันมีปัญหาอยู่”
ขวัญขมวดคิ้วแล้วพิมพ์: “โทรศัพท์เป็นอะไร? เธอสบายดีไหม?”
จุดสามจุดที่บ่งบอกว่ามิวกำลังพิมพ์กระพริบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้น
Sponsored Ads
มิว: “โทรหาฉันเถอะ ขอร้องล่ะ”
ขวัญรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว มีบางอย่างเกี่ยวกับข้อความนั้นที่ดู…ผิดปกติ เธอลังเล นิ้วหัวแม่มือลอยอยู่เหนือปุ่มโทร แต่อยู่ๆ ข้อความอีกข้อความหนึ่งก็ปรากฏขึ้น คราวนี้จากนัน อีกหนึ่งเพื่อนในกลุ่ม
นัน: “ขวัญ อย่ารับสายนั้น มิวเกิดอุบัติเหตุ พวกเธอ…จากไปแล้ว”
หัวใจของขวัญหยุดเต้น เธอกระพริบตามองหน้าจอ พยายามย่อยคำว่า จากไป? ไม่ มันไม่ใช่ พึ่งได้รับข้อความจากมิว บางทีนันอาจจะผิด บางทีมันอาจเป็นความเข้าใจผิดบางอย่าง
โทรศัพท์ของขวัญสั่นอีกครั้ง ข้อความอีกข้อความหนึ่งจากมิว
มิว: “ได้โปรด…แค่ครั้งสุดท้าย”
ขวัญจ้องมองหน้าจอ หายใจติดขัดอยู่ในลำคอ ข้อความจากมิวไม่หายไป มันยังคงอยู่ที่นั่น ส่องแสงสว่างในห้องที่มืดครึ้มของเธอ
มือเธอสั่นขณะที่เธอเปิดดูรายละเอียดแชท เวลาส่งข้อความสุดท้ายของมิว…คือ 30 นาทีหลังจากเกิดอุบัติเหตุตามที่บทความข่าวที่นันเพิ่งลิงก์มาในกลุ่ม
ใจขวัญเต้นแรง เธอไม่ควรรับสาย เธอรู้สึกตัวนั้น แต่บางอย่างเกี่ยวกับข้อความนั้น บางอย่างที่แสดงความกระหาย ทำให้ยากที่จะต้านทาน
แล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันมาจากมิว
Sponsored Ads
เสียงริงโทนดังก้องในห้องเงียบ ขวัญจ้องมองหน้าจอ นิ้วหัวแม่มือลอยอยู่เหนือปุ่มสีเขียว
เสียงริงโทนหยุดลง ข้อความใหม่ปรากฏขึ้น
มิว: “ทำไมไม่รับสาย? ที่นี่หนาวมาก”
เลือดในตัวขวัญเย็นเฉัยบ เธอพยายามพิมพ์ตอบกลับ แต่โทรศัพท์ของเธอค้างไปแล้ว ตัวหนังสือก็ค่อยๆ ถูกเติมในข้อความด้วยตัวมันเอง
“ฉันเห็นคุณ”
การสะท้อนในหน้าจอโทรศัพท์เปลี่ยนไป ข้างหลังเธอ ในความมืด เธอเห็นใบหน้าคุ้นเคยของมิว เธอยิ้ม ซีดเซียว และใกล้เกินไป
Sponsored Ads
