Co-working Space สั่นสะเทือนราวกับตัวอาคารกำลังหายใจเฮือกสุดท้าย ประตูตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเรา—แตกเป็นเสี่ยงๆ ไหม้เกรียม และเรืองแสงแผ่วเบาผ่านลวดลายสัญลักษณ์ที่สลักไว้ มันส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวดภายใต้น้ำหนักที่มองไม่เห็น สั่นไหวด้วยพลังงานหลงเหลือ
Sponsored Ads
ผู้บัญชาการหลินตะโกนสั่งการ เสียงของเธอแหวกผ่านเสียงหึ่งของพลังงานที่ยังคงค้างอยู่ในอากาศ
“เปิดใช้งานหมุดปิดผนึกพลังงาน—เดี๋ยวนี้! ยึดตาข่ายพลังงานให้เต็มกำลัง พร้อมคำสั่งฉัน: ระเบิด!”
เจ้าหน้าที่หน่วยม่านขยับประจำตำแหน่งอย่างแม่นยำ หมุดปิดผนึกพลังงานขั้นสูงถูกปักลงรอบๆ ขอบประตู เสียงเครื่องจักรทำงานดังหึ่ง ๆ คล้ายเสียงหัวใจเต้นระรัว พยายามกลบเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ยังคงหลงเหลือ
ผมถอยหลังไปอย่างหมดแรง พระสมเด็จยังคงอุ่นอยู่บนหน้าอก แสงสลัวจากมันเริ่มจางลง ขาผมสั่นจนทรุดลงไปพิงกับโต๊ะที่คว่ำอยู่ พยายามหายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก
หลินหันมามองผม ดวงตาคมกริบของเธอสบเข้ากับผมอย่างเฉียบขาด
“นาวิน, อยู่เฉยๆ ตรงนั้น เราจะจบเรื่องนี้เอง”
Sponsored Ads
สัญลักษณ์บนประตูเรืองแสงเป็นครั้งสุดท้าย แสงสาดส่องผ่านรอยแตกร้าวราวกับทองคำที่หลอมเหลว เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกได้ถึงความมีชีวิต เหมือนประตูกำลังดิ้นรนต่อสู้กับความพยายามครั้งสุดท้ายของพวกเรา
“ระเบิดหมุดปิดผนึก—เดี๋ยวนี้!” หลินตะโกน
หมุดปิดผนึกพลังงานระเบิดพร้อมกันเป็นจังหวะเดียวกัน แสงสีขาวอมฟ้าพุ่งขึ้นห่อหุ้มประตูไว้ในใยพลังงานส่องประกาย เสียงแตกละเอียดดังสะท้อนไปทั่วอาคาร เหมือนกระจกนับพันชิ้นกำลังแตกกระจาย
ประตูส่งเสียงร้องครวญคราง—เสียงทุ้มต่ำ ว่างเปล่า และแสนเจ็บปวด—ก่อนที่มันจะปิดลงอย่างเด็ดขาด
แสงจากสัญลักษณ์ดับลง ความสั่นสะเทือนหยุดนิ่ง
และจากนั้น…
ความเงียบ
ความเงียบที่หนักหน่วง ราวกับมันถูกผนึกไว้ในห้องนี้ตลอดกาล
หลินลดปืนพลาสม่าลง ศีรษะของเธอก้มลงเล็กน้อย ตาข่ายพลังงานจางหายไป ทิ้งไว้เพียงร่องรอยไหม้เกรียมบนพื้นพรม
“มันจบแล้ว” เธอพูดแผ่วเบา
แต่ไม่มีใครพูดมันออกมาดัง ๆ
มันไม่รู้สึกเหมือนว่ามันจบจริง ๆ…
Sponsored Ads
———————
ราคาของความเงียบ
ช่วงเวลาหลังจากทุกอย่างจบลงผลที่ตามมามักจะเป็นส่วนที่เลวร้ายที่สุดเสมอ
CloudNest Co-Working Space อยู่ในสภาพยับเยิน—เศษกระจกเกลื่อนกลาดบนพื้น รอยไหม้กระจายไปทั่วผนัง และกลิ่นโอโซนจางๆ ยังลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ เจ้าหน้าที่หน่วยม่านเคลื่อนตัวผ่านซากปรักหักพังด้วยท่าทีเคร่งขรึม เก็บอุปกรณ์และตรวจเช็คสภาพของกันและกัน
แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ได้กลับออกไป
ร่างของเจ้าหน้าที่กิตนอนอยู่ใต้ผ้าห่มฉุกเฉินสะท้อนแสงที่มุมห้อง หมวกนิรภัยของเขาวางไว้อย่างระมัดระวังอยู่บนผ้าห่มนั้น
ผู้บัญชาการหลินยืนอยู่เหนือร่างของเขา ริมฝีปากของเธอเม้มเป็นเส้นตรง ใบหน้าของเธอแข็งกร้าว แต่มือที่สวมถุงมือนั้นสั่นเล็กน้อยขณะเธอปรับตำแหน่งให้เข้าที่
“เขารู้ถึงความเสี่ยงดี” หลินพูดเบา ๆ “แต่มันก็ไม่ได้ทำให้มันง่ายขึ้นเลย”
ผมไม่รู้จักเจ้าหน้าที่กิตดีนัก ผมอาจจะพูดกับเขาไปแค่สามคำตั้งแต่ฝันร้ายนี้เริ่มขึ้น แต่ใบหน้าของเขา—ใบหน้าที่แข็งค้างในท่าทางกรีดร้องอย่างเงียบงัน—จะติดอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป
หลินหันไปหาทีมของเธอ “ให้แน่ใจว่าครอบครัวของเขาได้รับทุกอย่างที่พวกเขาควรได้ เราจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย และเราจะทำให้มันถูกต้อง”
เหล่าเจ้าหน้าที่พยักหน้าช้า ๆ ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวและอ่อนล้า แต่แววตายังคงมุ่งมั่น
ผมยังคงนิ่งเงียบ จ้องมองไปที่ซากประตูที่ไหม้เกรียม ปิดผนึกอย่างถาวรด้วยยันต์เรืองแสงที่สลักไว้บนไม้
สิ่งที่อยู่เบื้องหลังมันถูกกักขังไว้แล้ว… อย่างน้อยก็ในตอนนี้
แต่ลึก ๆ ในใจ ผมรู้สึกได้ว่ามันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น ก่อนที่ใครสักคนจะพยายามเปิดมันขึ้นอีกครั้ง
Sponsored Ads
———————
ราคาของนาวิน
หลายชั่วโมงผ่านไป ผมยังคงอยู่ในพื้นที่ Co-working Space ช่วยทีมของหลินกับงานเสริมยันต์ปิดผนึกเล็ก ๆ น้อย ๆ มือของผมแดงช้ำ และเสื้อเชิ้ตเต็มไปด้วยเหงื่อและรอยเขม่าดำ
หลินเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับคลิปบอร์ดที่เต็มไปด้วยลายเซ็นและตราประทับทางการ
“นายไปได้แล้ว, นาวิน” เธอพูดเสียงเรียบ “พื้นที่นี้ปลอดภัยแล้ว เราเสริมความแข็งแกร่งให้กับผนึกด้วยตาข่ายสัญลักษณ์ถาวร ไม่มีใครเข้าใกล้ประตูนี้ได้โดยที่เราไม่รู้”
ผมพยักหน้า ความเหนื่อยล้าทำให้ผมเซเล็กน้อย
“แล้วเรื่องบิลค่าใช้จ่ายในการซ่อมล่ะ?” ผมถามพลางยิ้มอ่อนๆ
หลินยิ้มมุมปากเล็กน้อย “คุณปรียาจะได้รับการชดเชยจากหน่วยม่าน เราใส่มันไว้ในหมวด ‘มาตรการจัดการความเสียหายจากเหตุเหนือธรรมชาติ’”
ผมผิวปากเบา ๆ “นั่นคงเจ็บแสบไม่เบาสำหรับงบประมาณใครสักคน”
หลินส่งสายตาดุๆ มาที่ผม “อย่ากดดันให้มากไปกว่านี้, นาวิน”
ผมยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้
ขณะที่หลินหันกลับไปยังทีมของเธอ ผมก็เหลือบไปเห็นแสงเรืองรองจาง ๆ บนพรม—เป็นร่องรอยของสัญลักษณ์ที่แทบจะมองไม่เห็น แต่หากมองใกล้ๆ มันยังคงอยู่ตรงนั้น
ผมทรุดตัวลงคุกเข่า ปลายนิ้วแตะลงบนมัน มันเย็น… ไร้ชีวิตชีวา… แต่บางอย่างในนั้นให้ความรู้สึกเหมือนมันกำลัง “ตระหนักรู้”
และในเสี้ยววินาที ผมได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา—เบาจนเกือบเหมือนเป็นภาพหลอน
[พวกเรายังไม่จบ]
ผมดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว และลุกขึ้นยืนทันที
“ใช่…” ผมพึมพำกับตัวเอง “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
Sponsored Ads
———————
กลับมาที่ร้าน
เสียงเอี๊ยดอ๊าดคุ้นเคยของประตูร้านดังขึ้นราวกับเสียงดนตรีที่หอมหวานขณะผมก้าวเข้ามาข้างใน กลิ่นโลหะจากการบัดกรี อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เก่า ๆ และกลิ่นควันธูปจาง ๆ ต้อนรับผมเหมือนเพื่อนเก่าที่รอการกลับมา
ผมวางกระเป๋าอุปกรณ์ลงบนเคาน์เตอร์ และทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ พร้อมกับปล่อยเสียงครางแผ่วเบา ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก
และราวกับจักรวาลมีอารมณ์ขันที่โหดร้าย ประตูร้านก็เปิดออกอีกครั้ง
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ไอ้เพื่อนรัก!”
ธนาเดินเข้ามาพร้อมกับถุงพลาสติกสีชมพูและกาแฟกระป๋องเย็นสองกระป๋อง เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายดอกสีแดงสดที่น่าจะมองเห็นได้จากสถานีอวกาศ
ผมจ้องหน้าเขานิ่ง ๆ “ไม่”
“ใช่” เขาตอบด้วยรอยยิ้มกวน ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
เขาล้วงมือเข้าไปในถุงสีชมพู หยิบกล่องช็อกโกแลตรูปหัวใจที่ดูเหมือนจะถูกบีบแบนจากการขนส่ง แล้วยื่นมันมาที่ผม
“สำหรับนาย นักปราบผีผู้ไร้รักตลอดกาล ฉันคิดว่าในเมื่อความว่างเปล่าไม่รักตอบ อย่างน้อยช็อกโกแลตก็อาจจะรักนายได้บ้าง”
ผมเลิกคิ้วมองกล่อง แล้วก็เงยหน้ามองเขา “นายซื้อมันมาเอง หรือไปขุดเจอมันจากกองลดราคาหลังวันวาเลนไทน์?”
ธนายักไหล่พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นายจะเชื่อไหม ถ้าฉันบอกว่าทั้งสองอย่างเลยล่ะ”
ผมถอนหายใจ เปิดกระป๋องกาแฟเย็นที่เขายื่นมาให้ เสียงฟู่ของโซดาภายในกระป๋องฟังดูเหมือนการบำบัดทางจิตใจ
“ธนา ฉันเพิ่งใช้เวลา 12 ชั่วโมงสู้กับเงามืดที่มีสติปัญญา และจ้องมองเข้าสู่ห้วงแห่งความสิ้นหวังที่อธิบายได้เพียงว่าเป็นหายนะแห่งการดำรงอยู่แบบความคมชัดสูง ขอเวลานั่งเงียบ ๆ ห้านาทีโดยไม่ต้องถูกย้ำเตือนว่าฉันโสดในวันวาเลนไทน์ได้ไหม?”
ธนาจิบกาแฟยาวๆ พร้อมกับมองออกไปไกลอย่างโอเวอร์แอคติ้ง
“นายรู้อะไรไหม นาวิน… บางทีห้วงแห่งความว่างเปล่าก็แค่อยากได้ใครสักคนมาปัดขวาบนบนทินเนอร์”
ผมชี้ไปที่ประตู “เชิญ”
“แต่ว่า—”
“เชิญ, ธนา”
เขายิ้มกว้าง ยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ “ก็ได้ๆ แต่ขอให้นายรู้ไว้นะ ถ้าวันหนึ่งนายแต่งงานกับสิ่งมีชีวิตจากห้วงลึกแห่งความว่างเปล่า ฉันจะเป็นคนทำพิธีให้เอง”
เขาหยิบช็อกโกแลตจากกล่องที่เขาเพิ่งให้ผม ยักคิ้วหนึ่งที แล้วเดินออกจากร้านไป พร้อมกับผิวปากทำนองเพลง K-pop ที่ฟังดูเหมือนเพลงรักอย่างชัดเจน
Sponsored Ads
———————
เสียงกระซิบแผ่วเบา
ร้านรู้สึกหนักขึ้นในความเงียบหลังจากที่ธนาจากไป แสงไฟนีออนจากป้ายหน้าร้านส่องลอดผ่านบานมู่ลี่เก่า ๆ ทิ้งเงาสีซีดไว้บนพื้น
ผมจ้องไปที่กล่องกักเก็บพิเศษบนโต๊ะทำงาน ผนึกป้องกันยังเรืองแสงจางๆ ในความมืด
ตอนนี้ ห้วงลึกนั้นเงียบสงบ ประตูถูกปิด ผนึกยังมั่นคง
แต่ลึกลงไปในความเงียบ ระหว่างจังหวะการหายใจของผม ผมยังรู้สึกได้… มันกำลังเฝ้ามอง มันกำลังรอคอย
ที่ไหนสักแห่ง ในความเงียบ ในรอยแยกของอากาศ เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นมาอีกครั้ง:
[เรายังไม่จบ…]
ผมถอนหายใจ เอามือถูใบหน้าอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะลุกขึ้นและปิดไฟในร้าน
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์, กรุงเทพฯ” ผมพึมพำ “หวังว่าปีหน้าห้วงลึกแห่งความว่างเปล่าจะส่งช็อกโกแลตมาแทนคำขู่ก็แล้วกัน”
ที่นอกหน้าต่างกรุงเทพยังคงมีชีวิตชีวา ด้วยแสงไฟนีออนและเสียงพูดคุยจากผู้คน คู่รักเดินจับมือผ่านหน้าร้านไปอย่างไม่รู้ถึงความมืดที่ผมเพิ่งเผชิญ
แต่ผมยังคงเดินเข้าไปในความมืดของค่ำคืนนี้ แบกรับเสียงกระซิบอันแผ่วเบานั้นไว้บนบ่าของผม
เพราะ… มีคนต้องทำมันต่อไป
