อากาศตอนกลางคืนข้างนอกเย็นลงเล็กน้อย แต่ภายในร้านเล็กๆ ของผมกลับร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ผมใช้คาถา เครื่องราง และบทสวดทุกอย่างที่มีในคลังอาวุธแล้ว แต่แล็ปท็อปที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์กลับไม่สะทกสะท้าน เหมือนมันมีภูมิคุ้มกันต่อทุกอย่าง วิญญาณที่สิงในนี้ไม่ใช่แค่มาหลอกหลอนเฉยๆ แต่มันฝังตัวอยู่แน่น และที่แน่ๆ มันไม่ใช่วิญญาณไทย ซึ่งนั่นเป็นปัญหาและ…ก็เป็นอะไรที่แปลกใหม่อยู่หน่อยๆ
Sponsored Ads
ผมหันไปมองหน้าจอของแล็ปท็อป เห็นภาพหน้าของวิญญาณค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเลือนลาง จ้องกลับมาที่ผมด้วยแววตาสนุกสนานและเงามืด มันไม่เหมือนวิญญาณที่ผมเคยเจอ พวกที่มักจะสับสน โกรธแค้น หรืออย่างน้อยก็น่ารำคาญบ้างที่ติดอยู่ มันไม่ใช่วิญญาณที่มีความโกรธแค้นเฉยๆ แต่มันมีความร้ายกาจและดูเหมือนจะสนุกไปกับสิ่งที่มันทำ ที่แย่กว่านั้นคือ เครื่องรางป้องกันทั่วไปของผมไม่ทำให้มันสะดุ้งสะเทือนเลย
“เอาล่ะ ศาสตราจารย์” ผมพึมพำ หันกลับไปที่แล็ปท็อป “มาดูกันเถอะว่าผมกำลังรับมือกับอะไรอยู่”
ผมเปิดแล็ปท็อป เริ่มค้นหาไฟล์ต่างๆ หวังว่าจะเจอข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับศาสตราจารย์นี้และสิ่งที่เขาทำจนได้มาสู่ชีวิตหลังความตายที่แปลกประหลาดเช่นนี้ ท่ามกลางเอกสารปกติอย่างงานวิจัยเก่าๆ รูปภาพที่สแกนมาจากเอกสาร โครงร่างการบรรย่าต่างๆ ผมเจอโฟลเดอร์ที่ชื่อว่า “Research: Transference”
ผมคลิกเปิดโฟลเดอร์นั้นทันที และหน้าจอก็เต็มไปด้วยบันทึกที่เขียนด้วยลายมืออัดแน่นเป็นภาษาฝรั่งเศส สัญลักษณ์แปลกๆ ปรากฏในช่องขอบเหมือนกับการเขียนขอบเป็นดีไซน์ที่ซับซ้อน แปลกตา แต่ก็ดูผิดปกติไปด้วย ผมเลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ พยายามทำความเข้าใจแต่ภาษาฝรั่งเศสของผมแค่พอประทังชีวิตได้
Sponsored Ads
มีอยู่วลีหนึ่งที่เขียนขึ้นซ้ำๆ ด้วยความเร่งรีบ เหมือนเป็นการเตือนว่า [Souviens-toi des ténèbres] [จงจำความมืดไว้]
“ท่าทางจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีจริงๆ นะศาสตราจารย์” ผมพึมพำ ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วโดยไม่เกี่ยวอะไรกับเครื่องปรับอากาศ สัญลักษณ์เริ่มมีความหมายที่น่าสะพรึงกลัวขึ้นมา มันไม่ได้เป็นแค่ลายขีดเขียน มันคือการพยายามผูกมัด…บางอย่าง หรือบางคน
ผมรู้สึกถึงการสั่นไหวของพลังวิญญาณในแล็ปท็อป เหมือนมันเริ่มตระหนักว่าผมกำลังค้นพบความลับของมัน ใบหน้าปรากฏขึ้นบนหน้าจออีกครั้ง ริมฝีปากยกยิ้มอย่างบิดเบี้ยวเป็นการเยาะเย้ย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกถึงความโกรธที่พุ่งออกมาจากอุปกรณ์นั้น เหมือนกับว่ามันท้าทายให้ผมสืบค้นต่อไป
“ก็เล่นมาถึงร้านผมแล้วนี่” ผมพูดอย่างไม่แยแส พยายามไม่สนใจความกลัวที่คลืบคลานอยู่ในใจ “ถ้าไม่อยากให้ผมยุ่ง ก็กลับไปเรื่องหลังความตายของตัวเองซะดีๆ”
ใบหน้าหายไป แต่หน้าจอยังคงกะพริบ สัญลักษณ์และคำในภาษาฝรั่งเศสปรากฏบนจอ มันเหมือนกับวิญญาณกำลังพยายามเยาะเย้ยและทดสอบความอดทนของผม
Sponsored Ads
———————
วิญญาณชั่วร้าย
ผมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกลับไปอ่านบันทึกที่จดไว้ ศาสตราจารย์คนนี้ชัดเจนว่าเคยทดลองเรื่องการถ่ายโอน—การย้ายวิญญาณหรือสิ่งมีชีวิตจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง ผมรวบรวมเศษเสี้ยวของบันทึกของเขา พยายามทำความเข้าใจ เหมือนว่าเขาพยายามจะผูกมัดสิ่งมีพลังไว้ในแล็ปท็อปเครื่องนี้ เพื่อกักขังมันในโลกดิจิทัล ให้เขาสามารถศึกษาและควบคุมมันได้ แต่บางอย่างกลับผิดพลาด
“โอเค” ผมพูดพร้อมกับจ้องไปที่แล็ปท็อปด้วยสายตาระมัดระวัง “คุณไม่ใช่แค่ผีธรรมดา คุณเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่”
วิญญาณกระพริบอีกครั้ง ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวเป็นสีหน้าที่เยาะเย้ยคล้ายจะพบว่าการที่ผมเพิ่งเข้าใจความจริงนี้ช่างตลกสิ้นดี ลำโพงส่งเสียงแตกพร่า ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ เหมือนมีสัญญาณรบกวน
“เอาล่ะ หัวเราะให้พอใจเลย” ผมพูดพร้อมกับวางแล็ปท็อปลง แล้วถอดสร้อยคอของผมออกมา “มาดูกันว่าคุณจะรับมือกับอันนี้ได้หรือเปล่า”
ผมวางพระสมเด็จไว้บนแล็ปท็อป วิญญาณส่วนใหญ่จะหดกลับไปเมื่อเจอกับพลังป้องกันที่สงบของพระคุณของพระพุทธเจ้า แต่กับวิญญาณนี้หรือ? มันกลับยิ้มกว้างขึ้น
หน้าจอบิดเบี้ยว และทันใดนั้น ภาพของพระสมเด็จก็สะท้อนกลับมาที่ผม บิดเบี้ยวและบูดเบี้ยวเหมือนวิญญาณนั้นกำลังบังคับพลังของพระให้ตกอยู่ใต้อำนาจของมัน
“อ้อ คิดว่าฉลาดมากใช่ไหม?” ผมพึมพำ ก่อนจะหยิบพระสมเด็จคล้องกลับใส่คอ “ได้ งั้นเราจะเอาของที่หนักกว่านี้มา”
Sponsored Ads
———————
น่าตื่นเต้น
ในขณะที่ผมเผชิญหน้ากับแล็ปท็อปอีกครั้ง วิญญาณนี้ทรงพลัง มาจากต่างถิ่น และเต็มไปด้วยเจตนาร้ายที่ไม่ตอบสนองต่อเครื่องรางและวิธีป้องกันแบบดั้งเดิมของผม หากผมจะขับไล่มันออกไป ผมต้องการบางสิ่งที่มากกว่าเครื่องรางและบทสวดปกติ
หน้าจอของแล็ปท็อปกะพริบ และข้อความสุดท้ายก็เลื่อนผ่านบนหน้าจอ
[Tu as une chance, mortel. Libère-moi ou tu seras consumé.] [เจ้ามีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น มนุษย์เอ๋ย ปล่อยข้าไป ไม่อย่างนั้นเจ้าจะถูกกลืนกิน]
ผมจ้องไปที่ข้อความนั้น รู้สึกถึงน้ำหนักของความท้าทายที่กดดันเข้ามา สิ่งที่ศาสตราจารย์ผูกมัดไว้ในแล็ปท็อปเครื่องนี้ไม่ใช่แค่ผีธรรมดา มันคือบางสิ่งที่มืดมนยิ่งกว่า สิ่งที่ไม่กลัวเครื่องรางไทยหรือการปกป้องตามแบบแผน และถ้าผมต้องการรอดจากนี้ ผมจะต้องคิดให้ลึกและเผชิญหน้ากับวิญญาณนี้ด้วยเงื่อนไขของมันเอง
“ตกลง” ผมพึมพำ มองไปรอบๆ ร้านที่เต็มไปด้วยเครื่องมือที่ผมยังไม่กล้าใช้ “คุณอยากเล่นใช่ไหม? งั้นเรามาสู้กัน”
แต่ขณะที่ผมเตรียมตัวสำหรับการเผชิญหน้าครั้งนี้ ความคิดบางอย่างที่น่ารำคาญก็ติดอยู่ในใจของผม นี่ไม่ใช่แค่ความผิดพลาดของระบบที่มีผีหลอน มันคือบางสิ่งที่อาจไม่เต็มใจ—หรือแม้แต่อาจจะไม่สามารถ—ที่จะจากไปอย่างสงบได้
และเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ผมรู้สึกถึงความหนาวเย็นวิ่งผ่านสันหลัง
Sponsored Ads
