จินแวะไป Lele Diner Cafe อีกครั้งเพื่อรับประทานอาหารเช้าและเริ่มทำงานครั้งนี้ เขาไม่ยอมรับส่วนลดตามที่ซือฟางแนะนำ เนื่องจากจินไม่ต้องการเป็นหนี้บอสซือมากเกินไป
ไม่มีลูกค้าในตอนเช้า ดังนั้นจินจึงไปที่สวนเล็กๆ ข้างร้านของเขาเพื่อฝึกท่าแพนด้าฟาด เช่นเดียวกับการเคลื่อนไหวที่แนะนำ การโจมตีดูเหมือนเกียจคร้าน แต่ต้องใช้การประสานงานของกล้ามเนื้ออย่างระมัดระวัง เนื่องจากพละกำลังที่พุ่งผ่านนั้นมันมหาศาล
“หยุน เนื่องจากฉันเปลี่ยนประเภทการบ่มเพาะเป็นแพนด้าได้ เป็นไปได้ไหมที่จะปลดล็อครางวัลบางส่วน ถ้าไม่อย่างนั้น ร้านค้าอาจดูว่างเปล่าเล็กน้อย” จินถาม
“แน่นอน ฉันจะปลดล็อกข้าวแกงกะหรี่หมูทอด (ทงคัตสึ) ให้คุณก่อน ด้วยวิธีนี้คุณจะได้ไม่ต้องกินอาหารขยะ Wacdonalds เหล่านั้น” หยุนครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบจิน
“สุดยอดเลย ฉันต้องเรียนทำอาหารจริงๆ เหรอ ฉันไม่มีห้องครัวจริงๆ นะ…มีแค่เคาน์เตอร์บาร์” จินถามเมื่อแพนด้าพร้อมกล่องของขวัญปรากฏในโทรศัพท์ของเขาอีกครั้ง
“ไม่เลย วัตถุประสงค์หลักของคุณคือการเป็นผู้ผลิตดันเจี้ยน หากคุณตั้งเป้าที่จะเป็นเชฟ ระบบจะบังคับให้คุณทำทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้น อย่างไรก็ตาม การเรียนทำอาหารก็ไม่เสียหาย!” น้ำเสียงของหยุนแสดงความรู้สึกโกรธเล็กน้อย
Sponsored Ads
“ฉันขอโทษนะหยุน” จินเช็ดเหงื่อออกหลังจากฝึกท่าใหม่ หยุนเริ่มฟังดูเหมือนแม่ของเขามากขึ้น
“หืม น่าจะดีกว่านี้ ยังไงก็ตามไปดูที่เคาน์เตอร์บาร์แล้วคุณจะรู้ว่าจะหาอาหารให้ลูกค้าได้จากที่ไหน” หยุนเปิดแอปรูปแบบร้านค้าให้เขา และมันก็ซูมเข้าไปในพิมพ์เขียวเคาน์เตอร์บาร์โดยอัตโนมัติ
จินเดินกลับเข้าไปในร้านและตรวจสอบเคาน์เตอร์บาร์ เมื่อเขาเปิดตู้ที่เตรียมไว้ เขาเห็นชุดหมูทอดวางอยู่ในช่องที่ดูเหมือนเป็นเตาอบ อีกตู้มีทัพพีและหม้อแกงกะหรี่หอมๆ รอตักราด
“ว้าว เคาน์เตอร์บาร์นี้มีเวทมนตร์ด้วยเหรอ? ลูกค้าจะไม่สงสัยอะไรเหรอเพราะบาร์นี้อยู่ตรงกลางร้าน?”
“คุณไม่ต้องกังวลมากเพราะเคาน์เตอร์บาร์ถูกออกแบบมาเพื่อซ่อนการมีอยู่ นอกจากนี้ ลูกค้าส่วนใหญ่จะให้ความสำคัญกับอินสแตนซ์” หยุนทำให้จินพูดไม่ออก แต่เขายังคงเดินสำรวจรอบๆ เคาน์เตอร์บาร์เพื่อหาจาน แก้วน้ำ และหาวิธีใช้หม้อหุงข้าวกับเครื่องล้างจาน
———
“เร็วเข้า ไปรับคงเซียนและไปที่ร้านของบอสจิน!” บูดงรีบเก็บของและเร่งเยว่ฮันเมื่อชั้นเรียนจบลง “ถึงนายจะรีบร้อน เยว่เหวินก็ไม่ถึงที่นั่นก่อน 13.30 น.!” เยว่ฮันส่ายหัวเล็กน้อยที่เห็นความเร่งรีบของบูดง
“ไม่เป็นไร เราสามารถหารือเกี่ยวกับกลยุทธได้เล็กน้อยเมื่อเราไปถึงที่นั่น” บูดงโต้กลับ
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายตื่นเต้น อย่างน้อยก็ไปกินข้าวหรืออะไรซักอย่าง” เยว่ฮันแนะนำบูดง ระหว่างรอคงเซียนที่ป้ายรถเมล์ของโรงเรียน
“บอสจินบอกว่าเขาจะขายอาหารด้วย ทำไมเราไม่ไปกินที่นั่นแทนล่ะ อย่างแย่ที่สุด เราสามารถไปกินที่ Lele Diner Café ได้” บูดงเสนอแนวคิดนี้
“เฮ้ พวก ฉันเอาชุดเกราะเคนโด้มาครบตามที่ขอแล้ว มันลำบากที่แบกของพวกนี้ไปมา” คงเซียนมาถึงป้ายรถเมล์พร้อมกับกระเป๋านักเรียนและกระเป๋าสัมภาระที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์
“สวัสดี คงเซียน ขอบคุณ ฉันจะเก็บมันไว้ให้นายเอง” บูดงจับกระเป๋าสัมภาระของคงเซียนและโอนเข้าไปในวงแหวนเก็บของของเขาทันที
“นายแน่ใจหรือว่าสัตว์ประหลาดของผู้ผลิตดันเจี้ยนนี้ยาก จนฉันต้องนำอุปกรณ์ต่อสู้อย่างเป็นทางการมาด้วย” คงเซียนเป็นสมาชิกชมรมเคนโด้ของโรงเรียนและเป็นตัวแทนของทีมโรงเรียนในการแข่งขัน
“นายจะเข้าใจเอง เมื่อถึงเวลา ไปเถอะ! รถบัสมาแล้ว” บูดงรู้ว่ามันยากที่จะอธิบายเว้นแต่คงเซียนเห็นด้วยตัวเอง
———-
ในตอนเที่ยงขณะที่จินกำลังเตรียมข้าวแกงกะหรี่หมูทอดให้ตัวเอง และมีผู้หญิงเดินเข้ามา “ที่นี่คือร้านผู้ผลิตดันเจี้ยนใช่ไหม เอิ่ม บอสจิน?”
“ใช่ ฉันชื่อจิน มีอะไรให้ช่วยครับ คุณต้องการเข้าไปในดันเจี้ยนไหม?”
Sponsored Ads
ผู้หญิงผมสั้นสวมชุดกีฬาสีดำและสวมแจ็กเก็ตบางๆ เพื่อปกปิดเสื้อกล้ามกีฬาของเธอ เธอเดินเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์บาร์เพื่อดูเมนูที่เคลือบไว้อย่างดี “ดังนั้นสิ่งที่เยว่ฮันกล่าวเป็นความจริง สถานที่แห่งนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นการหลอกลวง”
จินไม่ได้แม้แต่จะแก้ตัวกับเธอ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เธอก็ขัดจังหวะเขาอีกครั้ง “ขออินสแตนซ์ดันเจี้ยนก็อบลินสำหรับหนึ่งคน”
จินกระพริบตาแต่พาเธอไปที่แคชเชียร์ “นั่นจะเท่ากับ 245 หยวน วิธีการชำระเงิน?”
“E-wallet” หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนต่อจิน เมื่อชำระเงินเสร็จ เธอเห็นเครดิตใหม่อยู่ในกระเป๋าเงินของเธอ “เครดิตแพนด้า?”
“คุณสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อซื้ออาหารที่เคาน์เตอร์บาร์หรือเครื่องดื่มบนชั้นสอง มีบางรายการที่ยังรอการจัดส่งอยู่ โปรดอดใจรอสักครู่ และนี่คือด็อกแท็กของคุณ” จินส่งป้ายห้อยคอให้เธอพร้อมเมนูอาหาร
“หมายความว่าฉันไม่สามารถซื้ออาหารด้วยเงินสดได้ แต่ต้องซื้อด้วยเครดิตแพนด้าเท่านั้น?” หญิงสาวถามขณะนั่งดูเมนู
“ใช่ อาหารที่นี่มีไว้สำหรับผู้ฝึกตนที่เข้าร่วมในดันเจี้ยน นี่ไม่ใช่ร้านอาหาร ฉันเชื่อว่าผู้ผลิตดันเจี้ยนบางรายก็ทำแบบเดียวกันกับฉันเหมือนกัน”
“อา ฉันไม่รู้มาก่อน ฉันจะได้อย่างเดียวที่มีในเมนูของคุณ” ผู้หญิงหัวเราะคิกคักอีกครั้ง
“กรุณาวางโทรศัพท์ของคุณไว้ที่ช่องเครดิตที่อยู่ตรงหน้าคุณ” จินเทน้ำแร่ใส่แก้วที่ระบบแนะนำและวางลงตรงหน้าเธอ ผู้หญิงคนนั้นทำในสิ่งที่จินบอกกับเธอ และเครดิตแพนด้าก็ลดลงเหลือ 45 เครดิต
“สมมติว่า เครดิตหนึ่งมีค่า 1 หยวน ข้าวแกงของคุณราคาตั้ง 200 หยวน!” หญิงสาวอึ้งเล็กน้อยเมื่อมองโทรศัพท์
“คุณผู้หญิง…ข้าวแกงกะหรี่หมูทอดของคุณมาแล้ว” จินเพิกเฉยต่อคำพูดของเธอและส่งข้าวแกงกะหรี่ให้กับเธอ
“อ้าว พี่มาถึงก่อนแล้ว!” เยว่ฮันตะโกนจากด้านนอกร้าน แต่เยว่เหวินหมกมุ่นอยู่กับข้าวแกงกะหรี่โดยเฉพาะเมื่อกลิ่นหอมของแกงกะหรี่เข้มข้น
“ค่อนข้างเร็วนะ ฉันคิดว่ามันเป็นข้าวแกงกะหรี่หมูท–” การกัดคำแรกทำให้เธอหยุดพูด
“ว้าว บอสจิน คุณเสิร์ฟข้าวแกงกะหรี่เหรอ ฉันอยากได้!” บูดงเห็นเยว่เหวินกำลังเคี้ยวข้าวแกงกะหรี่หมูทอดของเธอ
“บอสจิน ข้าวแกงนี้อร่อยที่สุดที่ฉันเคยกินมาเลย!! แม้แต่น้ำเปล่าก็ยังอร่อย!” เยว่เหวินยิ้มกว้าง จินแอบถามหยุนอย่างเงียบๆ ว่าในข้าวแกงกะหรี่มีอะไรบ้าง “อ่า เป็นธรรมดา หมูป่ามาจากตระกูลหมูป่าหกขา เครื่องแกงเป็นเครื่องเทศผสมที่ได้จากฟาร์มคุณภาพชั้นนำ ฯลฯ” หยุนไม่สนใจจะพูดมาก เพราะจินไม่ได้ตั้งเป้าที่จะเป็นเชฟอยู่ดี
Sponsored Ads
“บูดง นายก็รู้นะ” เยว่ฮันสั่งอินสแตนซ์ดันเจี้ยนก็อบลินและที่เหลือก็ทำตาม จากนั้นบูดงจึงโอนเงินไปให้คนอื่นๆ เพื่อรักษาสัญญาสำหรับอินสแตนซ์ดันเจี้ยนนี้
“ขอบคุณนะ เศรษฐี” ทั้งสามคนเกือบจะพูดพร้อมกันซึ่งทำให้บูดงกลอกตาเล็กน้อย จากนั้นเขาและคนอื่นๆ ก็สั่งเช่นเดียวกับเยว่เหวินและเริ่มหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์ของพวกเขาสำหรับอินสแตนซ์ดันเจี้ยนที่จะเกิดขึ้น
ในขณะเดียวกันจานของพวกเขาก็ถูกเลียอย่างไร้ยางอายไม่เหลือแม้แต่น้ำแกงกะหรี่แม้แต่หยดเดียว แม้แต่เยว่เหวินก็ยังทำความสะอาดจานแกงของเธอ แต่เธอไม่ตระหนักถึงการกระทำของเธอที่ดูมากกว่าเด็กมัธยมปลาย “บางทีมันอาจจะเป็นความผิดพลาดในการขายอาหาร…” จินคิดเงียบๆ
