“อ่า… ฉันไม่หิวแต่ฉันก็อยากกินด้วย” หวา ซง ด้า กำลังเดินไปตามย่านช็อปปิ้งเทียนกง หลังจากเขาเดินทางไกลกลับมาจากเมืองฝูเจี้ยนที่อยู่ใกล้เคียง เขาเอาแต่คิดว่าอาหารในเขตนี้ไม่ดึงดูดใจเหมือนแต่ก่อน
“ฉันน่าจะลดน้ำหนักได้บ้าง” รู้สึกหดหู่ใจจึงเดินไปตามย่านช้อปปิ้งต่อไปจนได้กลิ่นแกงกะหรี่
“ย่านช๊อปปิ้งนี้ขายข้าวแกงกะหรี่เมื่อไหร่? จำไม่ได้ว่ามีร้านใหม่ขึ้นมาตอนไหน เจ้าของร้านโง่เง่าเหล่านั้นไม่สามารถแม้แต่จะหนีจากรายการอาหารแบบดั้งเดิมของพวกเขาได้ เมื่อฉันบอกพวกเขาว่าอาหารไม่อร่อยเลย” ซงด้าบ่นเล็กน้อย
ความรู้สึกด้านดมกลิ่นของซงด้าเพิ่มขึ้นอย่างมากด้วยการบ่มเพาะฮิปโปหิวโหย เขาตั้งสมาธิเล็กน้อยและพยายามตามกลิ่นแกงกะหรี่ กลิ่นหอมแรงขึ้นเมื่อเขาเดินไปที่ปลายย่านช็อปปิ้งเทียนกง
ส่วนหนึ่งของเขาต้องการให้เขาลิ้มรสอาหารใหม่นี้ที่มีกลิ่นหอมเข้มข้นมาก แต่สมองอีกด้านคอยบอกให้หยุดคิดเรื่องอาหาร
ซงด้าค้นพบทิศทางของกลิ่นหอมที่มาจากอาคารปาจิงโกะที่ถูกไฟไหม้เมื่อก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยอาคารพาณิชย์แบบดั้งเดิมและสวนเล็กๆ ที่ดูสวยงามครอบครองพื้นที่อยู่ “เกิดอะไรขึ้นกับบริเวณนี้เมื่อตอนที่ฉันเดินทางไปทำธุรกิจ”
เขาเร่งฝีเท้าเร็วยิ่งขึ้นและกลิ่นหอมก็มาจากร้านนี้จริงๆ มีคนกำลังกินข้าวแกงอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ ด้วยความตกตะลึงซงด้ามองดูเมนูและตระหนักว่านี่เป็นร้านผู้ผลิตดันเจี้ยน
Sponsored Ads
“245 หยวนงั้นหรอ? เขาคิดกับตัวเองว่าเจ้าของร้านกำลังฉ้อโกงคน ไม่ใช่แค่เงินในกระเป๋าเท่านั้น แต่ยังมีสติปัญญาอีกด้วย
“สวัสดี ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่าคุณซื้อข้าวแกงนี้มาจากไหน กลิ่นหอมที่ออกมาจากข้าวแกงนี้ช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก” เมื่อเห็นว่านี่เป็นร้านผู้ผลิตดันเจี้ยน เขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากจากคำตอบของเจ้าของ เขาต้องซื้อมาจากบริการส่งของอย่างเฉียนตู ไวไม แน่นอน
อย่างไรก็ตามซงด้าไม่เคยได้กลิ่นแกงกะหรี่ที่น่าเหลือเชื่อมาก่อน ปากของเขาส่อำปด้วยน้ำลาย น้ำลายในตัวเขาล้นเหมือนก๊อกน้ำที่ไหลพุ่งออกมาจากอ่างล้างจาน และต่อมรับรสของเขาก็กรีดร้องใส่เขาแล้ว
จินกำลังจะกินข้าวแกงกะหรี่และรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อคนที่รอบเอวใหญ่กว่าเขาสามเท่ามาขัดจังหวะมื้ออาหารของเขา “ทำไมฉันจะกินอย่างสงบไม่ได้!” จินคิดในใจ
“นั่นเป็นกรรมที่เมินใส่ฉัน!” หยุนหัวเราะอย่างสะใจ
“ที่นี่เสิร์ฟข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของบริการสำหรับผู้ฝึกตน เล่น และต่อสู้ในดันเจี้ยน ถ้าคุณอยากกิน ก็ซื้ออินสแตนซ์ดันเจี้ยน”
ซงด้าประหลาดใจกับคำตอบของเจ้าของร้าน แม้ว่าเขาจะเป็นผู้บ่มเพาะเคล็ดวิชาฮิปโปหิวโหยและและมีอาวุธเพื่อใช้ในการป้องกันตัว เขาก็ไม่ได้ใช้มันมากนัก ดังนั้นเขาจึงเป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับ 1 เมื่ออายุ 34 ปี
“คุณไม่คู่ควรกับเธอ!” คำพูดเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหัวของสงด้าซึ่งทำให้เขาลดน้ำหนักได้แม้จะอยากกินมากแค่ไหนก็ตาม แต่ในที่สุดความปรารถนาในท้องของเขาก็ครอบงำจิตตานุภาพอันอ่อนแอของเขา และในที่สุดเขาก็มีความกล้าที่จะถาม
“ก็ได้ ฉันเอาตั๋วหนึ่งใบ และส่งข้าวแกงมาให้ฉัน!”
“จ่ายก่อน” จินก็หิวเหมือนกัน โดยเฉพาะเงินของลูกค้า
การชำระเงินเสร็จสิ้นและจินใช้เวลาสักครู่เพื่อเตรียมข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึให้พร้อม เขาตักข้าวจากหม้อหุงข้าวเหมือนที่เคยทำกับบูดงและคนอื่นๆ เขาใช้ที่คีบคีบหมูชิ้นใหญ่ร้อนๆ จากตู้ที่เหมือนเตาอบแล้ววางบนตะแกรงเหล็ก
จินสวมถุงมือพลาสติกขณะจับชิ้นเนื้อและหั่นเป็นชิ้นๆ จากนั้นจึงใช้ตะหลิวโลหะขนาดกลางตักหมูที่หั่นเป็นชิ้นมาวางบนข้าวสวยร้อนๆ จากนั้นเขาก็เปิดตู้บาร์ที่มีกลิ่นหอมของแกงกะหรี่ออกมาจากหม้อ ข้างหม้อมีปุ่มกดให้น้ำแกงหรี่ไหลออกจากหม้อผ่านก๊อกขนาดใหญ่ลงถ้วย น่าแปลกที่การกระทำดังกล่าวโดยระบบไม่ได้ทำให้เกิดการรั่วไหลใดๆ และก๊อกก็มีขนาดใหญ่พอสำหรับชิ้นมันฝรั่งและแครอทจะไหลออกจากก๊อกด้วย
น้ำแกงกะหรี่อยู่ใกล้ขอบเมื่อก๊อกหม้อหยุดโดยอัตโนมัติ เขานำถ้วยออกมาแล้วเทลงบนจานข้าวหน้าหมูชุบเกล็ดขนมปังสีเหลืองทอง
หลังจากนั้นเขาใช้ที่คีบขนาดเล็กคู่หนึ่งเพื่อคว้า ฟูกูจินซูเกะ(1) สองสามชิ้น ที่มีสีแดงจากโถที่ระบบจัดเตรียมไว้ให้ เขาวางฟูกูจินซูเกะไว้ที่ด้านข้างของข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึและจานก็พร้อมที่จะเสิร์ฟ
“เอ๊ะ? นี่มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอในการทำอาหารหรือเตรียมอาหาร? พวกนี้เป็นอาหารสำเร็จรูปหรือเปล่า?” ซงด้ารู้สึกเหมือนถูกโกงในทันใด แต่ตัดสินใจที่จะระงับความคิดของเขาไว้จนกว่าเขาจะลองด้วยตัวเอง
กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปในอากาศจากจานที่อยู่ตรงหน้าซงต้า ทำให้ให้เบิกบานใจและพูดน้อยลง เขารีบหยิบอุปกรณ์ที่ห่อด้วยผ้าเช็ดปากและตักข้าวที่เต็มไปด้วยแกงกะหรี่
เมื่อช้อนสัมผัสกับริมฝีปากของเขา เขารู้สึกได้ถึงความอร่อยที่เลื่อนผ่านไปยังลำคอและส่งตรงไปสู่สมองของเขา รสชาติของข้าวก็เนียนนุ่นราวกับแพรไหม และแกงกะหรี่มีความหวานและความเผ็ดที่ลงตัว ขณะที่เขาเคี้ยวมันฝรั่งชิ้นจากแกงกะหรี่นั้นก็สดใหม่
รอบนี้เขาเอาหมูทอดกับตะเกียบจุ่มลงในแกงครึ่งหนึ่ง เมื่อเขากัดมัน ความกรุบของทงคัตสึชุบเกล็ดขนมปังก็ระเบิดในปากของเขา ความสดและชุ่มฉ่ำกลมกล่อมเข้ากับความเค็มเล็กน้อยพร้อมเสริมด้วยรสชาติของแกงกะหรี่
แค่เพียงสองคำเท่านั้นก็ทำให้ซงด้าไม่สามารถหยุดได้และเขาก็กลืนทั้งจานภายในไม่กี่นาที
จินเสิร์ฟน้ำแร่บริสุทธิ์หนึ่งแก้วให้เขา และมันก็ไม่จืดชืดเมื่อเทียบกับน้ำประปาทั่วไปที่ซงด้าเคยดื่มในร้านอาหารมาโดยตลอด ความหวานตามธรรมชาติในน้ำแร่นั้นทำให้รู้สึกพึงพอใจและสดชื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังมื้ออาหาร
“ขออีกจานหนึ่งได้ไหม! บอส มัน…มันอร่อยมาก! ฉันไม่สนราคา! …ขอโทษนะบอส ด้วยความเคารพ ฉันขอทราบชื่อคุณได้ไหม?” ซงด้าเช็ดเหงื่อด้วยเสื้อโค้ทธุรกิจขนาดใหญ่และยกนิ้วชี้ขวาขึ้น
“ชื่อจิน และไม่ คุณต้องใช้อินสแตนซ์ก่อนจึงจะมีอินสแตนซ์อื่นได้” กฎไม่ได้มีเพียงรายการเดียวเท่านั้น แต่จินยืนกรานที่จะไม่ยอมให้สิ้นเปลือง
“แต่ฉันไม่คิดว่า ฉันจะผ่านดันเจี้ยนได้…” ซงด้าคิดกับตัวเองว่ามันน่าขายหน้าขนาดไหนเมื่อตอนที่เขาลองใช้ดันเจี้ยนครั้งแรก
Sponsored Ads
“รอสักครู่.” ซงด้าคิดกับตัวเอง “ถ้าฉันสามารถฝึกที่ผู้ผลิตดันเจี้ยนแห่งนี้และเพลิดเพลินกับอาหารอร่อยๆ แบบนี้ได้ด้วย นั่นหมายความว่าฉันอาจจะสามารถฝึกฝนตัวเองและบางที…พิสูจน์ตัวเองว่าฉันคู่ควร พร้อมกับเพลิดเพลินกับอาหารดีๆ ไปพร้อมๆ กันหรือไม่? ฉันอาจจะมีโอกาสจริงๆ!” ซงด้าดูเหมือนสิ้นหวังเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกัน ความสิ้นหวังนี้ทำให้เกิดความมุ่งมั่นอย่างไม่มีเหตุผล
“โอเค บอสจิน ฉันจะลองดู!” ซงด้าถอดเสื้อคลุมธุรกิจออกแล้วพับแขนเสื้อขึ้น เขาหยิบด็อกแท็กจากจิน และจินอธิบายคำแนะนำตามมาตรฐาน
“สถานีที่ 2” จินคิดว่าบุคคลนี้มีวาระซ่อนเร้น เจ้าอ้วนนี้จะยอมพ่ายศึกอย่างง่ายดายได้อย่างไร ตั้งแต่อายุยังน้อย เขารู้ว่านักชิมพวกนี้จะต้องตายเพราะพยายามทำให้ความต้องการอาหารของพวกเขาสำเร็จด้วยวิธีการที่ไร้ยางอาย แทนที่จะทำตามคำสั่ง อย่างไรก็ตาม เขาให้ความเป็นส่วนตัวกับซงด้าโดยให้ใช้สถานีที่อยู่ด้านในของร้าน
“บอส ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้!” สถานีที่ 2 เทเลพอร์ตซงด้าเข้าไปในอินสแตนซ์
จินตระหนักถึงสิ่งสำคัญ แพนด้าเอ้ย! ฉันจะพาเจ้าอ้วนขึ้นบันไดไปพักได้ยังไงวะ ถ้าเขาหมดสติ!
(1) ฟูกูจินซูเกะ Fukujinzuke (福神漬 ) เป็นเครื่องปรุงรสในสำรับอาหารญี่ปุ่น โดยเฉพาะแกงกะหรี่ญี่ปุ่น เป็นสึเกโมโนะหรือผักดองญี่ปุ่นรูปแบบหนึ่ง
