15- ความเกรี้ยวกราดจากโทสะวานรที่เหนือกว่า

“อย่าให้หมูป่าพุ่งเข้าใส่!” คงเซียนตะโกนและเข้าปะทะกับหัวหมูป่าก่อนที่มันจะขยับได้ บูดงเข้าช่วยคงเซียนในขณะต่อสู้กับหมูป่าอย่างดุเดือด เพื่อไม่ให้หมูป่ามีโอกาสโต้ตอบ

เยว่เหวินโจมตีมาจากด้านข้างประสบความสำเร็จ แต่การโจมตีนั้นไม่มีนัยสำคัญที่จะสร้างความแตกต่าง บาดแผลหลายแผลจากไม้เท้าดาบไม่มากที่จะดึงดูดความสนใจของหมูป่า

ทางด้ายเยว่ฮันตัดสินใจโจมตีจากด้านหลัง เขาหวังว่าจะกระโดดขึ้นไปในขณะที่หมูป่าต่อสู้กับคงเซียนและบูดง ทั้งสองคนที่อยู่ข้างหน้าหมูป่าตระหนักถึงความตั้งใจของเยว่ฮัน ดังนั้นพวกเขาจึงก้าวถอยหลังและพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้งเพื่อโจมตีร่วมกัน เยว่ฮันใช้โอกาสที่จะซุ่มโจมตีด้านหลังของหมูป่า

อย่างไรก็ตาม หมูป่านั้นฉลาดกว่าที่พวกเขาคิด มันเพิ่มพลังไปในงาและพุ่งไปข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีร่วม ระยะห่างระหว่างเยว่ฮันนั้นยาวขึ้นทันที และเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกระโจนเข้าใส่หมูป่า

เมื่อการกระโดดของเยว่ฮันเข้าใกล้หมูป่า มันก็ผายลมออกมาในทันที! ลมรุนแรงเพียงพอที่จะทำให้เยว่ฮันกระเด็นไปข้างหลังขณะที่เขายังลอยอยู่กลางอากาศ เยว่ฮันกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นเพื่อป้องกันตาและจมูกของเขาในขณะที่กลิ่นผายลมก็เหม็นแสนเหม็น

Sponsored Ads

“อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง!” หมูป่ากำลังหัวเราะขณะที่มันบดขยี้คงเซียนและบูดงด้วยงาของมัน

“พี่..ช่วยด้วย ฉันคิดว่าฉันถูกพิษอีกแล้ว” เยว่ฮันไออย่างรุนแรงและจับคอของเขาไว้ขณะที่เขาคลานหนีออกไปไกลจากการจู่โจมของหมูป่าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์

“ด้วยการประเมิน เด็กที่ใช้เคล็ดวิชาค้างคาวตาใสน่าจะต้านทานพิษเพิ่มได้” ฝูงชนหัวเราะเยาะในสถานการณ์ที่น่าสงสารของเยว่ฮัน “ฮัดชิ่ววว!” เยว่ฮันจามในขณะที่เยว่เหวินพาเขาออกจากสนามรบ จากนั้นเธอก็ตั้งสมาธิเพื่อขับไล่พิษของผายลมออกจากร่างกายของเขาด้วยพลังชี่ของเธอ “นายโชคร้ายจริงๆ เยว่ฮัน”

คงเซียนและบูดงทั้งคู่ดูเหมือนจะเข้าตาจนกับหมูป่า “สำหรับระดับ 1 ขั้นสูงสุดนี่เป็นเป้าฝึกซ้อมที่ดีกว่ารุ่นน้องของฉันอีก” คงเซียนก้าวถอยหลังหลังจากปะทะกับหมูป่า “เป้าฝึกที่สามารถฆ่าฉันได้อย่างแท้จริง!”

“ในตอนนี้ ความแข็งแกร่งของเราจะหมดลง ฉันกำลังคิดที่จะใช้เคล็ดวิชาลับของฉัน” บูดงหอบหายใจจากแรงปะทะที่รุนแรง

“มีอาวุธหล่นอยู่รอบๆ จากการต่อสู้กับก็อบลิน ฉันจะทำให้มันวุ่นวาย!” คงเซียนคำรามและเงานักกะสองตัวปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขา “เคล็ดวิชานักกะแกร่งกล้า! อาณาเขตเกราะก้าวหน้า!”

ชุดเกราะเคนโด้ของเขาเรืองแสงสีเขียว และเขากระตุ้นหมูป่าแปดขาให้วิ่งเข้ามาหาเขา บูดงวิ่งไปคว้าหอกจากก็อบลินที่ตายแล้วและเริ่มวบรวมสมาธิในการต่อสู้

“เขาจะทำอย่างที่ฉันคิดเหรอ!” พนักงานออฟฟิศคนหนึ่งในฝูงชนอ้าปากค้าง คนอื่นๆ ที่คุ้นเคยกับเทคนิคของบูดงเริ่มเข้าใจสถานการณ์

“นั่นคือกระบวนท่าหนึ่งในเคล็ดวิชาลับของเขา ‘ความเกรี้ยวกราดจากโทสะวานรที่เหนือกว่า!’ เขาใช้มันในการต่อสู้รอบรองชนะเลิศที่ราชาสัตว์ประหลาด!” ฝูงชนเริ่มพูดคุยกันเสียงดังและบางคนก็พยายามมองดูมันในทีวี

“ช่างเป็นชื่อที่ยาวมาก” จินคิดในใจ “บางที นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงเป็นเคล็ดวิชาลับ ฮ่าฮ่า” หยุนแสดงความคิดเห็นของเธอ

บูดงรวบรวมพลังชี่ของเขาและตั้งสมาธิไว้ที่ปลายหอกที่เขาถือด้วยมือขวา ดาบในมือของเขาถูกพาดไว้ที่ไหล่ขวาของเขาเพื่อโจมตีซ้ำ และบางทีบูดงคิดว่ามันดูเท่กว่าเมื่อทำแบบนั้นเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าฝูงชนก็ไม่ปฏิเสธและเริ่มภาวนาให้บูดงฆ่าหมูป่า “บูดง! บูดง! บูดง!”

“เสร็จหรือยัง?!” คงเซียนควบคุมความรุนแรงของการโจมตีจากหมูป่าที่มากขึ้นทุกวินาที ถ้าเขาพลาด เขาอาจถูกฆ่าตายได้ทุกเมื่อ

“ตอนนี้แล้ว! กระบวนท่าดาบ! ความเกรี้ยวกราดจากโทสะวานรที่เหนือกว่า!” เงาของวานรโกรธเกรี้ยวที่มีรายละเอียดสูงสองตัวโผล่ออกมาจากบูดงและระบิดความเร็วออกมาจากขาของเขา เฉกเช่นลูกธนูที่ปล่อยออกจากคันธนู เขาพุ่งผ่านคงเซียนและหอกพุ่งตรงเข้าสู่กะโหลกของหมูป่า

“ฉันจะไม่พลาด!!!!” บูดงตะโกนและฟันดาบของเขาลงอย่างรวดเร็ว ด้วยโมเมนตัมของดาบที่ฟันลงมา เขาจึงตัดสินใจฟันซ้ำเข้าไปในบาดแผลที่เปิดอยู่

ระหว่างที่เขากำลังทำเช่นนั้น เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในตันเถียนของเขา และทันใดนั้นพลังก็ระเบิดออกมาจากภายในเขา เขาไม่ลังเลอีกแล้ว เขาฟาดดาบซ้ำเข้าที่กระโหลกศีรษะของหมูป่า เลือดจำนวนมากทะลักออกจากบาดแผลที่กะโหลกของหมูป่า ‘อุ๊งงง….’ และมันค่อยๆ ล้มลง

ผู้คนต่างก็ควบคุมความรู้สึกไม่อยู่เมื่อเห็นว่าบูดงไม่มีแค่เพียงวานรที่โกรธเกรี้ยวสองตัว แต่มีถึงสามตัวที่ปรากฏขึ้นเหนือเขาขณะที่เขาล้มเจ้าหมูป่า “เขากลายเป็นผู้ฝึกตนระดับ 3 ขณะต่อสู้กับหมูป่า! สถานการณ์นี้มันเหลือเชื่อมาก!” ทุกคนตื่นเต้นมาก แม้แต่ปาร์ตี้สี่คนในดันเจี้ยนก็ยังประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไป

“หืม ทำไมหมูป่าถึงไม่ถูกกระตุ้นการแยกร่าง?” จินมีความสุขกับบูดงแต่ก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ที่ไม่สามารถเห็นศักยภาพของหมูป่าอย่างเต็มที่

“บูดงจัดการโจมตีอย่างรุนแรง ทำให้หมูป่าตายในทันที จำได้ไหมว่าเมื่อหมูป่าใกล้ตายเท่านั้นที่จะสามารถแยกร่างของมันได้” หยุนอธิบายให้จินฟัง

“อืม แต่พวกเขาก็ทำได้ดีด้วย” จินยิ้ม

“บูดง นายน่าทึ่งมาก!” คงเซียนอดไม่ได้ที่จะทิ้งตัวลงกับพื้นจากความเหนื่อยล้า

“การต่อสู้ครั้งนี้เป็นอินสแตนซ์ดันเจี้ยนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยสัมผัส” เยว่เหวินประหลาดใจกับการโจมตี

“ฉันไม่สามารถบอกอะไรได้…แต่มันเหม็นอย่างมาก” เยว่ฮันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่เขาไม่ได้มีส่วนร่วมในการต่อสู้มากนัก พวกเขาทั้งหมดหัวเราะ

เสียงผู้ประกาศหญิงดังก้องไปทั่วดันเจี้ยน “ขอแสดงความยินดีกับการเคลียร์ดันเจี้ยนของคุณ อินสแตนซ์กำลังจะปิดใน 3, 2, 1” ปาร์ตี้สี่คนถูกเคลื่อนย้ายกลับไปที่ร้าน และพวกเขาก็ตกตะลึงเมื่อเห็นว่าตัวเองถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนฝูที่กระตืนรือร้น

“บูดง! การโจมตีนั้นยอดเยี่ยมมาก!” บูดงไม่ใช่เพียงคนเดียวที่ได้รับคำชม บางคนประทับใจที่คงเซียนชนกับหัวหน้าสัตว์ประหลาดด้วยตัวเขาเอง คนอื่นๆ ใช้โอกาสนี้พูดคุยกับเยว่เหวินที่สวยงามและยกย่องเธอในทักษะทางการรักษาของเธอท่ามกลางการต่อสู้ เยว่ฮันไม่ได้ถูกทิ้งอย่างเห็นได้ชัดแต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ถูกต้อง โชคดีที่เขาเป็นคนง่ายๆ สบายๆ และหัวเราะกับฝูงชน

มันืรู้สึกเหมือนอะดรีนาลีนพุ่งพล่านมาตลอดชีวิตสำหรับปาร์ตี้สี่คน อันที่จริงกินเวลาเพียงสิบนาทีหรือมากกว่านั้นในแบบเรียลไทม์และนานกว่า 1 ชั่วโมงครึ่งเพียงเล็กน้อยในอินสแตนซ์ดันเจี้ยน

“บูดง เยว่ฮัน เยว่เหวิน คงเซียน” จินตะโกนชื่อพวกเขาและกวักมือเรียกพวกเขาให้มาหา

“ครับ บอสจิน?” ทั้งสี่เกือบจะพูดพร้อมกัน พวกเขามีความเคารพอย่างมากต่อผู้ผลิตดันเจี้ยนใหม่นี้ที่ทำให้พวกเขาตื่นเต้นไปตลอดชีวิต

จินชี้ไปที่กระดานขนาดใหญ่หลังร้าน ใกล้กับบันไดที่นำไปสู่ชั้นสอง บูดงจึงตระหนักว่ามันเป็นตารางคะแนนและการจัดอันดับ

“คนแรกที่เคลียร์อินสแตนซ์ดันเจี้ยนก็อบลิน: ระดับ 3 ฮอง บูดง, ระดับ 2 หม่า เยว่ฮัน, ระดับ 2 หม่า เยว่เหวิน และระดับ 2 เฮง คงเซียน” ชื่อมีลายนูนสีเงินที่ด้านบนของตารางคะแนนภายใต้อินสแตนซ์ดันเจี้ยนก็อบลิน ตารางคะแนนยังระบุเวลาของพวกเขา 1 ชั่วโมง 39 นาที 11 วินาที และวางไว้ใต้ส่วน ‘เคลียร์ครั้งแรก’

“โอ้พระเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่ชื่อของฉันอยู่บนกระดานคะแนนและเป็นคนแรกที่เคลียร์!” เยว่ฮัน แทบไม่เชื่อสายตาของเขา เขาคิดว่าคงเป็นผลกระทบจากพิษ

Sponsored Ads

“บอสจิน นี่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปเหรอ?” เยว่เหวินก็ตื่นเต้นเช่นกัน เธอไม่คิดว่าจะมีชื่อเสียงเช่นนี้! ฝูงชนเริ่มกระซิบเกี่ยวกับเรื่องนี้และเรื่องเกี่ยวกับจิน

“บอส ตอนเย็นเปิดไหมครับ? ผมอยากลองใช้อินสแตนซ์ดันเจี้ยน!” หนึ่งในพนักงานออฟฟิศที่ริเริ่มก่อน

“ฉันน่าจะเปิด” จินพูดอย่างตรงไปตรงมาซึ่งทำให้ฝูงชนแทบเซไปทั้งตัว บอสจินดูไร้ยางอายแม้ในขณะที่เขาควรจะเป็นคนที่ก้มหลังให้กับลูกค้า

“ฮ่าฮ่าฮ่า บอส ฉันชอบทัศนคติของคุณ คุณกล้าที่จะตำหนิลูกค้าและยังให้บริการพวกเขาในดันเจี้ยนคุณภาพดี ฉันจะกลับมาลองอีกครั้ง!”

“ฉันด้วย! ฉันจะถามเพื่อนๆ มาต่อทีหลัง!” ผู้คนเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นและเริ่มแลกเปลี่ยนรูปแบบการบ่มเพาะที่พวกเขาฝึกฝนกันก่อนที่จะกลับไปทำงาน

“เอ่อ นี่คือร้านที่ฉันอยากเปิดมาตลอด” จินคิดเงียบๆ