เซลังค่อยๆ ลืมตามาอย่างช้าๆ “อึก ถ้าฉันหมดสติ แสดงว่าฉันต้องขอลาหยุดเพื่อการบ่มเพาะอีกครั้ง” เมื่อเขาถอนหายใจ เขาได้ยินเสียงหัวเราะหลายเสียงในห้องจึงทำให้รู้ว่ายังมีคนอยู่ในห้องพักฟื้น บางทีมันอาจจะยังไม่ดึกเกินไปในค่ำคืนนี้
อย่างไรก็ตาม เขาเห็นแสงตะวันส่องมาจากหน้าต่าง ดังนั้นเขาจึงมองไปรอบๆ และเห็นเติ้งหลงฟื้นแล้ว กำลังดื่มโซดาแพนด้าที่ซื้อจากตู้ขายของอัตโนมัติ “อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ ฉันหยิบโทรศัพท์แล้วเอาน้ำไผ่มาให้นาย” เติ้งหลงโยนกระป๋องน้ำไผ่และโทรศัพท์คืนให้เขา
“ฉันสลบไปนานแค่ไหน” เซลังจับกระป๋องน้ำไผ่จากเติ้งหลงแล้วเปิดดื่ม
“เอ๊ะ 15 นาทีหรือประมาณนั้น? เรายังควรมีเวลากลับไปที่สถานีถ้าเรากินอะไรง่ายๆ” เติ้งหลงยืนขึ้นเพื่อเหยียดแขนในขณะที่เซลังยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้เลานจ์ของเขาและดูสับสน
“15 นาทีเหรอ ล้อเล่นเหรอ? ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องหมดสติในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้มาก่อนหลังจากออกมาจากดันเจี้ยน บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าจริงๆ แล้วฉันสลบไปนานแค่ไหน?” เซลังเริ่มร้อนรนเล็กน้อยกับคำตอบของเติ้งหลง
Sponsored Ads
“ดูนาฬิกาหรือโทรศัพท์ของนาย ถ้านายคิดว่าฉันปรับเวลาของโทรศัพท์ นายสามารถตรวจสอบเวลาบนเน็ตได้ เว้นแต่นายคิดว่าทุกคนบนอินเทอร์เน็ตกำลังสมคบคิดกับฉัน” เติ้งหลงหัวเราะและหยุนที่ไปตรวจสอบลูกค้าหญิงที่หมดสติก็หัวเราะคิกคักอยู่ข้างห้องพักฟื้น
“คุณดา บอสจิน ภาคภูมิใจในคุณภาพสินค้าและบริการที่เขามอบให้ ฉันเชื่อว่าเพื่อนของคุณไม่มีเจตนาที่จะโกหกคุณ” หยุนพูดอย่างสุภาพ
เซลังทำได้เพียงพยักหน้าเมื่อได้ยินเสียงเหมือนนางฟ้าสาวสาวดังข้างๆ หู เขาไม่เคยเห็นความงดงามเช่นนี้มาก่อนในชีวิต แต่เขารู้สึกผิดหวังในทันทีที่เห็นแหวนบนนิ้วของเธอ
“คุณหง ถ้าคุณอยากจะทานอะไรแบบด่วนๆ เราก็มีเมนูใหม่ๆ ที่อาจตอบสนองความต้องการของกระเพาะอาหารคุณได้” ยุนแทรกขึ้น
“จริงเหรอ?” เติ้งหลงคิดว่าเขาต้องกินอาหารขยะ Wacdonalds แต่ดูเหมือนว่าจะมีความหวังเหลือให้ท้องของเขาได้รับอาหารดีๆ อร่อยๆ เขาไม่มีวันลืมในครั้งแรกที่ได้ชิมข้าวแกงกระหรี่ทงคัตสึของบอสจิน
“ทำไมคุณถึงตื่นเต้นมาก – โอ้! รสชาตินี้! มันโดนใจจริงๆ” เซลังรู้สึกทึ่งกับน้ำไผ่ ความหวานในปริมาณที่เหมาะสมซึ่งทำให้ลิ้นของเขารู้สึกเสียวซ่านรวมถึงความเย็นของมันเมื่อไหลผ่านลำคอ
“ดูสิ น้ำไผ่กระป๋องของบอสจินก็วิเศษมาก เซลังนายสามารถอยู่ที่นี่ได้ถ้านายต้องการทำตาหวานใส่คุณผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว แล้วฉันจะไปดูว่าบอสจินมีอะไรบ้างในเมนูของเขา” เติ้งหลงรีบวิ่งลงบันไดทันทีที่เขาพูดจบ เซลังรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเติ้งหลง และเขาก็รีบเดินตามหลังไปอย่างรวดเร็ว
Sponsored Ads
“บอส! ฉันได้ยินมาว่าคุณมีของดีอยู่ในเมนู ทำไมคุณไม่บอกเราล่ะ?” เติ้งหลงตะโกนและทุกคนทั่วทั้งร้านก็ได้ยิน ผู้คนเริ่มเข้าใกล้เคาน์เตอร์บาร์เพื่อดูเมนูอาหารแต่ไม่พบรายการใหม่ อย่างไรก็ตามเติ้งหลงก็พบป้ายประกาศ ‘การเพิ่มอาหารใหม่’ ใกล้เคาน์เตอร์บาร์ด้านหลังร้าน
“นี่คือร้านผู้ผลิตดันเจี้ยน ไม่ใช่ร้านกาแฟ ฉันไม่เห็นเหตุผลว่าทำไมฉันควรโปรโมตเมนูอาหารของฉัน นอกจากนี้ ฉันยังไม่ได้อัปเดตเมนูเลย เนื่องจากเพิ่งได้รับมาเมื่อเช้านี้” บอสจินอธิบายและลูกค้าจำนวนหนึ่งพยักหน้าให้เหตุผลของเขา แล้วนึกขึ้นได้ว่าเหมือนพวกเขาถูกโกง พวกเขาไม่คิดว่าบอสจินจะไม่ได้ป้ายประกาศรายการอาหารใหม่ ดังนั้นลูกค้าทุกคนที่มารับประทานอาหารจึงซื้อแต่ข้าวแกงกะหรี่ทงคัตสึเท่านั้น
“ทำไมคุณไม่ทำล่ะ! โอ้ บอสจิน คุณหลบๆ ซ่อนๆ! คุณเอาเมนูอันใหม่ไปให้พ้นสายตา! โอ้ พระเจ้า ประกาศเพิ่มรายการใหม่มากกว่าหนึ่งรายการ โอนิกิริ กาแฟและพิซซ่าทริปเปิ้ลชีสงั้นเหรอ?!” เติ้งหลงมองเมนูใหม่และพูดออกมาดังๆ
“บอส! ทำไมคุณไม่บอกเรา!” ราวกับว่าลูกค้าทั้งหมดอยู่ในความโกลาหล พวกเขาตะโกนขึ้นพร้อมกัน! ลูกค้าบางคนที่นำอาหารกลางวันมาระหว่างรอคิวรู้สึกเสียใจในการตัดสินใจทันที
“บอส ฉันจะเอาโอนิกิริ 2 อัน ฉันขอเลือกรสได้ไหม” เติ้งหลงเริ่มน้ำลายสอเมื่อเห็นภาพโอนิกิริในป้ายประกาศ
“ไม่ได้ มันเป็นการสุ่ม กรุณาชำระเงินที่แท่นเครดิต” เติ้งหลงทำตาม แล้วจินก็หยิบโอนิกิริสองห่อออกจากลิ้นชัก มันไม่มีพลาสติกห่อโอนิกิริ ซึ่งเติ้งหลงคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับการซื้อกลับบ้านส่วนใหญ่ ยกเว้นมีเพียงสาหร่ายโนริที่ห่อไว้รอบๆ เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ระบบได้จัดเตรียมกระดาษห่ออาหารปลอดสาร PFA (สารโพลีฟลูออโรอัลคิล) สำหรับซื้อกลับบ้าน ดังนั้นผู้ที่รับประทานโอนิกิริจะไม่ต้องกังวลที่จะทำมันตกหากข้าวไม่ติดกัน อย่างไรก็ตาม ความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นนั้นมีน้อย เว้นแต่ว่าโอนิกิริจะถูกแยกออกเป็นสองส่วนโดยเจตนา
เติ้งหลงหยิบโอนิกิริทั้งสองอันมาจากบอสจินโดยถือคนละมือ เขากัดโอนิกิริในมือขวาอย่างไม่ลังเล และไอร้อนก็พวยพุ่งออกมาจากปากของเขา สีหน้าเปี่ยมความสุขปรากฏอย่างขึ้นชัดเจนจนจนลูกค้าที่เหลือเริ่มกลืนน้ำลาย แม้กระทั่งผู้ที่เพิ่งทานอาหารกลางวันมา
“ฉันไม่ใช่นักชิม แต่นี่มันโอนิกิรินี้ยัดไส้ไก่คาราเกะ(2)อย่างแน่นอน เนื้อไก่ฉ่ำแต่ไม่ล้นทะลักข้าวที่ฉันกัดเข้าไป อ่าาา มันอร่อยเว่อร์!” เซลังเห็นการแสดงออกที่ไม่อาจโต้แย้งได้ของเติ้งหลงและเขาก็สั่งแบบเดียวกัน ลูกค้าที่เหลือก็เริ่มสั่งตาม
“โอ้ย! ฉันชอบอันนี้มาก มันคือกุ้ง! ไม่นะ ทำไมฉันไม่สั่งก่อนหน้านี้ล่ะ กุ้งสดจัง มันสดมาก!” ลูกค้าหญิงส่งเสียงร้องขณะที่เธอกัดโอนิกิริ
“โอ้วววว! เบคอนกับชีส! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเข้ากันได้ดีกับข้าวกับสาหร่ายโนริในโอนิกิริ!” เซลังประหลาดใจกับความแปลกใหม่นี้เมื่อเขาได้ลิ้มรสมัน
Sponsored Ads
ในที่สุด ทุกคนในร้านก็ได้รับผลกระทบจากโฆษณารายการอาหารใหม่มากจนพวกเขาเริ่มโพสต์โอนิกิริบน Instagraph(3) และ Mechat(4) ลูกค้ารายหนึ่งถึงกับเรียกชื่อโอนิกิริแบบสุ่มเหล่านี้ของบอสจินว่า โอนิกิริกาชา เนื่องจากยังไม่มีใครในร้านได้รับแบบเดียวกัน
ขณะที่ทุกคนกำลังคุยกันอย่างมีความสุขเกี่ยวกับโอนิกิริกาชาและเริ่มออกจากร้านเมื่อเวลาพักเที่ยงใกล้หมดลง จู่ๆ ร้านก็มีอาการสั่นเล็กน้อย บางคนถึงกับเริ่มตรวจสอบว่ามีสัญญาณเตือนแผ่นดินไหวดังขึ้นหรือไม่
อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่การสั่นสะเทือนและไม่เกี่ยวกับแผ่นดินไหว “บอส! ฉันได้กลิ่นอาหารใหม่! ขออย่างละอัน!”
มันคือเสียงจากฮิปโปหิวโหยที่เรียกจิน ขณะที่ซงต้ากลิ้งตกลงมาจากบันไดชั้นสองไปยังชั้นหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ
(1)กาชา GACHA เกิดขึ้นครั้งแรกจากญี่ปุ่นโดยมีแผนการสร้างรายได้ในเกมที่มีระบบคล้ายคลึงกับกาชาปอง ซึ่งเป็นระบบสำหรับเครื่องขายของอัตโนมัติ (ตู้หยอดเหรียญ) ที่จะสุ่มได้ของเล่นที่อยู่ข้างใน
(2)ไก่คาราเกะ chicken karaage (鶏の唐揚げ) ไก่ทอดแบบญี่ปุ่น ทำโดยการนำเนื้อไก่ไปปรุงรสแล้วชุบแป้งสาลีทอดในน้ำมันที่ร้อนจัด ด้านนอกกรอบ ด้านในนุ่ม มักเสิร์ฟคู่กับกะหล่ำปลีเพื่อตัดเลี่ยน
(3)Instagraph ล้อมาจาก instagram
(4)Mechat ล้อมาจาก WeChat
