novel

ซองเอกสารจากดุจดาวยังวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ ไม่ได้เปิด เหมือนผีสุภาพชนที่ฉันไม่ได้เชิญเข้าบ้าน แต่ก็ไม่ได้ไล่ให้กลับมันอยู่ตรงนั้นมาได้สามวันแล้ว…

แสงลอดผ่านบานเกล็ดเข้ามาเหมือนมันไม่อยากอยู่ตรงนั้น เดือนมกราคม ฝุ่น ๆ แห้ง ๆ ซื่อสัตย์เกินความจำเป็นยังเกาะติดอยู่ที่กระจก พัดลมยังหมุน …

ฉันจัดไฟล์ทุกอย่างไว้เรียบร้อยเมื่อคืนก่อน เรียงกันบนหน้าจอ เหมือนบทสนทนาที่รู้ว่าไม่มีวันได้พูดจบ แต่ก็ยังไม่ลบ เพราะเผื่อวันไหนกล้าพอจะ ..

สายโทรเข้ามาหลังมื้อกลางวันพอดี ในขณะที่ห้องยังเงียบ และเมืองข้างนอกเหมือนเพิ่งงีบกลางลมหายใจ ฉันรับสายตอนกลางเสียงกริ่งรอบที่สอง ไม่ใช่ ..

แสงยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างที่แตกร้าวราวกับข่าวลือ ไม่ใช่คำสัญญา จาง ซีด และเย็นเกินไปสำหรับกรุงเทพฯ หรือ กรุงเทพฯ อภิวัฒน์หรืออะไรก็ตามที่ ..

เก้าอี้เหล็กโยกเยกทุกครั้งที่ฉันขยับตัว ฟังดูเหมือนมันกำลังจะออกเสียงเตือน แต่จริง ๆ มันแค่แก่ ฉันไม่คิดจะเปลี่ยนมัน กาแฟที่ร้านนี้ ที่เปิด ..

โทรศัพท์ในมือฉันหนักกว่าที่ควรจะเป็น บางทีอากาศยามเช้าก็เป็นตัวการที่หนาแน่นไปด้วยเศษควันพลุที่ยังหลงเหลือ กับความหวังที่เหนียวเหนอะติดค้าง…

เมืองไม่ได้เปลี่ยนไป ยังคงเสียงดังเกินความจำเป็น หนักอึ้งกว่าที่เห็น บางที คนที่เปลี่ยน อาจเป็นฉันเองบรรยากาศยามเช้าเริ่มคลี่ตัวคลุมกรุงเทพ…

กองบิลที่กองสุมอยู่บนโต๊ะดูไม่ต่างจากเดิมสักเท่าไร ยับยู่ยี่ ดื้อรั้น และเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างเงียบ ๆ เหมือนวัชพืชในที่รกร้าง แต่ครั้งนี้ ฉัน…

ฉันเริ่มเก็บของทีละชิ้นหลังเคาน์เตอร์ ทั้งที่รู้ดีว่ายังเหลืออีกหลายคืนให้ต้องนั่งตรงนี้ เริ่มจากป้ายชื่อเก่าใบหนึ่ง แผ่นเล็ก ๆ ที่งอเบี้ยว…