Whispering Verse

แผ่นกระดาษที่ดึงดูดความสนใจของเซี่ยเต๋อทำจากกระดาษหนังสัตว์ที่ถูกทับด้วยหนังสือ “จิตวิทยาและจิตวิทยาที่ผิดปกติ” แต่มันปิดทับเฉพาะคำนำหน้า …

หลังจากนัดเวลาได้แล้ว ดร.ชไนเดอร์ก็มอบกระเป๋าเอกสารให้เซี่ยเต๋อ ซึ่งในนั้นมีเอกสารของวิทยาลัย และเขาก็ออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ ดูเหมือนว่าเขามีบางอย่างที่ต้องทำ
หลังจากที่หมอออกไปแล้ว …

“นักสืบ ตอนนี้คุณได้แก้ไขอุบัติเหตุที่เกิดจากเศษซากระดับกวีและช่วยคุณแก้ปัญหาการตายของอดีตนักสืบแล้ว เรามากลับไปที่หัวข้อเดิมกันเถอะ” …

แม้จะอยู่ห่างออกไปถึงครึ่งห้อง เซี่ยเต๋อก็สัมผัสได้ถึงอันตรายของวัตถุที่อยู่ในมือของชายหนุ่มที่หลับใหล ราวกับว่ากล่องนั้นไม่เข้ากับโลกนี้ มีออร่าที่สามารถทำลายทุกสิ่งได้ นี่คือ …

ทั้งสองมาถึงชั้นสองซึ่งปกคลุมไปด้วยฝุ่นเช่นกัน แทนที่จะไปที่ชั้นสาม พวกเขามองไปที่ทางเดิน ด้านหนึ่งของทางเดินมีหน้าต่าง อีกด้านเป็นห้องแถว อาคารหลักของโรงพยาบาลนั้นโค้งเว้า …

นักสืบสแปร์โรว์ แฮมิลตันผู้ล่วงลับเข้ามารับค่านายหน้าที่ยากนี้เมื่อประมาณครึ่งปีก่อน บารอนฮันติงตันซึ่งอาศัยอยู่ในโทเบสก์ได้มอบหมายให้คุณนักสืบออกตามหา …

ขณะที่พูด ดร.ชไนเดอร์จิบชาดำ แล้วมองดูในถ้วยชาด้วยความประหลาดใจ “ชาดำนี้ดีมาก”“โบสถ์และวิทยาลัย?”เซี่ยเต๋อไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะให้ความสนใจ …

เพราะเซี่ยเต๋อกำลังนอนอยู่ในที่แปลกๆ เขาตื่นเช้ามากในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาแตะนาฬิกาพกข้างเตียงและเห็นว่าเป็นเวลา 6:30 น. ดังนั้นเขาจึงต้องการลงไปชั้นล่าง …

ตรอกที่เลี้ยวเข้าไปนั้นเป็นทางผ่านระหว่างบ้านสองหลัง และพื้นที่ก็แคบมาก ดังนั้นจึงไม่มีสิ่งอื่นใดขวางอยู่ในตรอกเลยนอกจากขยะและความสกปรก หัวใจของเซี่ยเต๋อเต้นแรง เขารู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้มีความเสี่ยง แต่เสียงในหัวของเขาบอกว่ามันถูกต้อง อยากเป็นคนพิเศษต้องยอมรับความเสี่ยง …

“เอาล่ะ ในเมื่อทิศทางและเวลามาประจบกันแล้ว ไปกันให้ทัน ถ้าไปไม่ทันก็ตรงไปที่โบสถ์ พูดง่ายๆ คือวันแรกของโลกใหม่จะหิวไม่ได้ … ฉันคิดแบบนี้ไม่ได้ มิฉะนั้นฉันรู้สึกน่าสมเพชเล็กน้อย” …