novel

วันที่ 31 สิงหาคม 2543 วันเงินเดือนออก ในกรุงเทพฯ มีวันเงินเดือนออกอยู่สองประเภทประเภทแรกคือระดับวงเหล้าในซอย เป็นวันที่มนุษย์เงินเดือนปลด …

โทรศัพท์ดังขึ้นพอดีกับตอนที่ฉันกำลังพยายามโน้มน้าวลาเต้ว่า บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสปลา ไม่ใช่ ของแทนมูสแซลมอนเกรดพรีเมียม เขาไม่เห็นด้วย เสียง…

ครั้งแรกที่ฉันเห็นชื่อตัวเองพิมพ์อยู่ด้านหลังแผ่นซีดี มันไม่ได้เกิดขึ้นในงานเปิดตัวใหญ่โต ไม่มีสปอตไลต์ ไม่มีเสียงปรบมือ มีแค่ฉันที่ยืนงง ๆ…

วันเงินเดือน คำที่ควรจะให้ความรู้สึกเหมือนอิสระ แต่น่าเสียดาย สำหรับฉัน มันกลับมีรสชาติคล้ายแว็กซ์ถูพื้น ไส้กรอกหมดอายุ และความว่างเปล่าปน …

คืนวันจันทร์ที่ 7-Twelve ยังคงเป็นบทเพลงประจำของไฟนีออน น้ำยาขัดพื้น และภาวะสิ้นหวังในระดับต่ำ ฉันกำลังเรียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำอีก …

คืนวันศุกร์ที่ร้าน 7-Twelve คือหายนะลุงขี้เมาที่มองหาถุงยาง เด็กมัธยมที่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักกันตอนซื้อเรดบูลกับมาม่า และฉัน ที่แกล้งทำเป็น…

มันยากกว่าที่คิดจะขอลางาน ทั้งที่งานของฉันก็แค่ขายมาม่ากับเฝ้าดูคนขโมยหมากฝรั่งแบบสโลว์โมชั่นแต่สุดท้ายฉันก็กล่อม ผู้จัดการธีร์ให้ช่วยลงกะ…

ฉันจ้องมองสมุดโน้ตเหมือนมันเป็นหนี้ฉันอยู่ซึ่งถ้าคิดจากปริมาณกระดาษที่ฉันเขียนไปเมื่อเดือนที่ผ่านมา…มันก็อาจจะใช่อยู่หน่อย ๆ บนหน้าปก …

มันคือช่วงปลายเดือนกรกฎาคม ซึ่งแปลว่า..เงินเดือนกำลังจะออก และนั่นก็แปลว่า “ลุงเอ๋” สามารถได้กลิ่นเงินเดือนฉันได้จากระยะไกล เหมือนหมาตำรวจ…

ขอให้รู้ไว้เลยว่า: การส่งบทกวีทางไปรษณีย์ในปี 2543 คือประสบการณ์ทางจิตวิญญาณขั้นสุด ไม่ใช่เพราะมันสวยงาม—แต่เพราะมันน่ากลัวมาก …